கிரிமியா vs தமிழீழம்

இருபது வருடங்களுக்கு முன்பு சோவியத் யூனியன் நாடுகள் பிரிய முடிவெடுத்த போது ரஷ்யாவால், உக்ரைனுக்கு தாரை வார்த்து கொடுக்கப்பட்ட கிரிமியா என்ற பிரதேசம் எந்த உயிர் சேதமும் இன்றி இப்பொழுது தனி நாடாக உதயமாகி உள்ளது. அதற்கு பத்து வருடங்களுக்கு முன்பு இன அடக்குமுறையால் ஆயுத போராட்டம் ஆரம்பித்த தமிழீழம் இன்றும் கனவாகவே உள்ளது. 

 கிரிமியா, தமிழீழம் இரண்டுக்கும் பெரிய வித்தியாசம் இல்லை. இரண்டுமே இனம் மற்றும் மொழியால் சிறுபான்மையினராக நாட்டின் மற்ற பிரதேசங்களுடன் பிரிந்திருந்தனர். தமிழீழத்தின் மொத்த நிலப்பரப்பு 20,500 சதுர கிலோமீட்டர்கள். கிரிமியாவை விட 6000 சதுர கிலோமீட்டர்கள் குறைவே.  மக்கள் தொகையில் தமிழீழம் 36 லட்சம், கிரிமியா 21 லட்சம். உக்ரைனில் அதிகம் பேசப்படுவது உக்ரைன் மொழி ஆனால் கிரிமியாவில் ரஷ்ய மொழியைத்தான் 82% மக்கள் பேசுகின்றனர். அதே சமயம் ரஷ்ய இனத்தவர்களே 59% உள்ளனர். இதனை தமிழீழத்துடன் ஒப்பிடும்போது அங்கே 90% மேலான மக்கள் தமிழ் இனத்தை சேர்ந்தவர்கள். அதே போல 99% மக்கள் தமிழை தாய் மொழியாக கொண்டவர்கள்.  இதற்கும் கிரிமியா மிகவும் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த பகுதியில் உள்ளது. இரண்டு உலகப்போர்களிலும் இங்கே போர் நடைபெற்றுள்ளது. மேலும் மத்திய தரைகடலுக்கு அடுத்து ராணுவ முக்கியத்துவம் கொண்ட பகுதியாகும். இங்கே ரஷ்ய கப்பல் படை தளம் உள்ளது. இது போல எந்த முக்கியத்துவமும் இல்லாத பகுதி தமிழீழம். 

ரஷ்யா தன்னுடைய மக்கள் அங்கே ஒடுக்கப்படுகிறார்கள் என்று வலிந்து சென்று அப்பகுதியில் வாக்கெடுப்பு நடத்தி தன்னுடன் இணைத்துக்கொண்டுள்ளது. இது வரை உக்ரைன் நாட்டுடன் இருந்த போதும் தன்னாட்சி பகுதியாகத்தான் இருந்துள்ளது. ஆனால் மேற்கத்திய நாடுகள் ஏதோ ரஷ்யா போர் தொடுத்து கைப்பற்றியதை போல அதன் மீது பொருளாதார தடைகளை எல்லாம் விதித்துக்கொண்டிருக்கின்றன. ஆனால் அமெரிக்கா படைகள் ஈராக்கில் எப்படி புகுந்தன, ஆப்கானிஸ்தானை எப்படி சீரழித்தன என்பது தெரிந்த கதை. அவைகளெல்லாம் சரியாக தெரிந்தது, ரஷ்யாவின் விஷயத்தில் மட்டும் திரித்து கூறப்படுகிறது.  இது போல தமிழீழத்தில் எந்த மாயாஜாலமும் நடக்கவில்லை.

தமிழீழத்தை பொறுத்தவரை தமிழ் மக்களின் தாய் நாடான இந்தியா எம்.ஜி.ஆருக்குப்பிறகு எந்த விதத்திலும் உதவியாக நடந்துகொள்ளவில்லை. நாம் ரஷ்யாவை பார்த்து கற்றுக்கொள்ள நிறைய விஷயங்கள் உள்ளன. கிரிமியாவில் உள்ள ரஷ்ய இன மக்கள் வெறும் 58% மட்டுமே. 90% தமிழீழத்தில் வாழும் தமிழினத்தை ஒரு பொருட்டாகக்கூட நாம் கருதவில்லை. எந்த வித துன்புறுத்தலோ உயிர் பலியோ ஏற்படாமல் கிரிமியாவால் சுதந்திரம் அடைய முடிந்தது. ஒரே காரணம் கிரிமிய மக்களுக்கு உக்ரைன் நாட்டுடன் இருக்க பிடிக்கவில்லை. அதையும் ஓட்டெடுப்பு மூலமே நிருபித்துள்ளனர். இந்த மாதிரியான எந்த வாய்ப்புகளும் தமிழர்களுக்கு தரப்படவில்லை. குறைந்த பட்சம் தன்னாட்சி பகுதியாக கூட அறிவிக்கப்படவில்லை. இதற்கும் காவல் துறை, நீதி துறை மற்றும் சுயமாக ராணுவம் வரை கொண்டிருந்த இனத்திற்கு எந்த வகையிலும் தன்னுடைய சுதந்திரத்தை பெற முடியாமல் போனது ஏன்?

அரசு அலுவலக அனுபவம் - வங்கி

வங்கிகள் நம்மில் பலருக்கும் பயமுறுத்தும் இடமாகவும, குரலை உயர்த்தி பேசக்கூட தயங்கும் இடமாகவும் உள்ளது. அது காலங்காலமாக வங்கி ஊழியர்களாலும் மக்களாலும் தொடரப்பட்டு விட்டது. இன்றைய காலகட்டத்தில் தனியார் வங்கிகள் இந்த முறையை சிறிது மாற்றி உள்ளன. ஆனாலும் பொதுத்துறை வங்கிகள் தங்கள் நடைமுறைகளை இன்னமும் அவ்வளவு எளிதாக்கவில்லை. இவர்கள் தவறு செய்து விட்டு அதை நம் தலையில் கட்டும் வித்தையை நமக்கு தெரியாமலே செய்கிறார்கள். அதை பற்றிய எனது அனுபவத்தை இங்கே பகிர்கிறேன்.

நான் நகை கடன் வேண்டி ஒரு பொது துறை வங்கியில் சேமிப்பு கணக்கு தொடங்கினேன்.  ஆனால் இந்த நகை கடனுக்கும் சேமிப்பு கணக்குக்கும் என்ன சம்பந்தம் என்று புரியவில்லை, கண்டிப்பாக தொடங்க வேண்டும் என்று கட்டளை இடுகிறார்கள்.  பல தனியார் வங்கிகள் வெறும் சம்பள பட்டியலை வைத்தே லட்சக்கணக்கில் கடன் கொடுக்கின்றார்கள், இங்கு நகையையும் பெற்றுக்கொண்டு இதை செய்கிறார்கள்.  தொடக்கமே ஒரு தகராராய் அமைந்தது.  நான் நகை கடன் வேண்டி விசாரிக்க சென்றபொழுது ஒரு ஊழியர் சேமிப்பு கணக்கு தொடங்க சொன்னார். இந்த கிளை கிராமப்புறத்தில் இருப்பதால் கணக்கு தொடங்க ரூ.500 என்றும், செக் புக் வேண்டும் என்றால் கூட ரூ.1000 என்றும் சொல்ல, நான் ரூ.500 ஐ கண்ணை மூடிக்கொண்டு தேர்வு செய்தேன். இதற்காக முகவரி சான்று மற்றும் புகைப்பட சான்றுகளை வாங்கிக்கொண்டார்கள்.

இதற்கு ஒரு மாதம் கழித்து, நகையை வைக்க சென்றபோது மறுபடியும் முன்பு கேட்ட அத்தனை சான்றுகளையும் கேட்டனர். எதற்கு இப்படி தீவிரவாதி மாதிரி நடத்துகிறீர்கள் என கேட்டதற்கு, வங்கியின் நடவடிக்கைகளை நீங்கள் கேள்வி கேட்க முடியாது என்ற பதில் கிடைத்தது. சரி நாமே கடனுக்கு நிற்கின்றோம் என நினைத்து தொடராமல் விட்டுவிட்டேன். கடனும் கிடைத்தது.  பிறகு ஒரு வருடம் வங்கி பக்கமே செல்லவில்லை. ஒரு முறை நகை கடன் செலுத்த சென்றபோது பாஸ் புக்கில் பதிவு செய்ய கொடுத்த போது தான் தெரிந்தது நான் செலுத்திய ரூ.500/- தேய்ந்து போய் ரூ.50 ல் இருந்தது.  என்னவென்று விசாரிக்க மேனேஜரிடம் கேட்க அவரோ புக்கை பார்த்துவிட்டு நீங்கள் சராசரி இருப்புக்கு குறைவாக வைத்திருந்ததால் வட்டி பிடித்தம் செய்திருக்கிறார்கள் என்றார்.  நான் மறுத்து இல்லை ரூ.500 செலுத்தினேன் அதற்கான பதிவு இருக்கிறது. அதற்கு பிறகு ரூ.10 பிடித்தம் எனக்கு தெரியாமலே செய்யப்பட்டுள்ளது என்று கூற அவரோ அது காப்பீட்டு கட்டணம் உங்களுக்கு ரூ.2 லட்சம் வரை கவரேஜ் உள்ளது என்றார். என்னிடம் தேவையான அளவுக்கு காப்பீடு செய்துள்ளேன், மேலும் கேட்காமல் பிடித்தது தவறு, சரி அந்த பணத்திற்கான சான்று ஏதேனும் வேண்டும் என கேட்டேன். அவரோ இது குரூப் பாலிசி அப்படி கொடுக்க முடியாது என கோபமாக பேசினார்.

அதற்கு மேல் என்னால் பொறுமையாக பேச முடியவில்லை. என்னை  கேட்காமலே பணத்தை பிடித்து விட்டு, இருப்பு வைக்கவில்லை என்று சொன்னால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது. பாலிசிக்கு ரூ.10 சேர்த்து கட்ட வேண்டும் என சொல்லி இருந்தால் கட்டி இருப்பேன். அதை விட்டுவிட்டு நீங்கள் தவறு செய்து விட்டு என்னிடம் கோபப்படக்கூடாது. எனக்கு பிடித்ததை எல்லாம் வட்டியுடன் சேர்த்து கொடுங்கள் என்றேன். அவரோ அப்படி எல்லாம் முடியாது என கூறினார். சரி நீங்கள் கூறியதை எனக்கு கடிதமாக கொடுங்கள் என கேட்டேன். அவர் வேலை நேரத்தில் பிரச்சனை செய்ய வந்திருக்கிறீர்களா? என்றார். இதற்கு மேல் உங்களிடம் பேசி பிரயோஜனம் இல்லை நான் RBI இடம் புகார் கொடுக்கிறேன் என்று கூறிவிட்டு நகர முற்பட, பிறகுதான் இறங்கி வந்து பேசினார்.  நீங்கள் கேட்பது போல் செய்ய முடியாது தம்பி என்றார். எனக்கு இந்த பதில் தேவையில்லை நான் வருகிறேன் என்றேன். அவர் யோசித்துவிட்டு சரி உங்கள் கணக்கில் ரூ.500 ஐ வரவு வைக்கிறேன் என்றார். நானோ அதற்கான ஒரு வட்டியையும் சேர்த்து வைக்க வேண்டும் என்றதற்கு ஒரு மனதாக ஒப்புக்கொண்டார்.  அன்றே பணத்தை வரவில் வைத்து விட்டுத்தான் வெளியில் வந்தேன்.

இப்படி இவர்கள் தாங்கள் செய்வது சரி என்ற எண்ணத்திலும், நாம் கேட்பது மகா தவறு என்ற எண்ணத்திலும் உள்ளனர். அதை நாம் தான் கேட்க வேண்டும். ஏனென்றால் 10 ரூபாயாக இருந்தாலும் அது நம் பணம். இதே போன்று மற்றொரு வங்கியை பற்றி RBI க்கு புகார் தெரிவித்த அனுபவத்தை இன்னொரு பதிவில் பகிர்கின்றேன்.