எம் ஜி ஆர்

அன்றைக்கும் இன்றைக்கும் என்றைக்குமே மக்கள் திலகம் எம் ஜி ஆர்  என்ற மந்திரப்பெயருக்கு அடிமையாக இருந்தவர்களில் / இருப்பவர்களில் நானும் ஒருவன். அதை சொல்வதில் பெருமை கொள்கிறேன். இன்றைக்கு இருக்கும்  பல அரசியல்வாதிகளுக்கு வாழ்வளித்தவர். அவர் இறக்கும்போது என் வயது 6. அவரை பற்றிய அறிமுகம் கிடைத்தது என் தந்தையின் மூலம் தான். அவருடன் சென்று பார்த்த அடிமைப்பெண் படம் இன்றும் நினைவில் உள்ளது. நினைவு தெரிந்த நாளில் பார்த்த ஆயிரத்தில் ஒருவன் படத்திற்கு பிறகு அவரை பற்றிய ஆர்வம் அதிகரித்து தகவல்களை தேடி பிடித்து படிக்க படிக்க பிரம்மிக்க வைத்தது.

இன்று வரை தமிழக அரசியல் அவரின் பெயரை சொல்லியே நடக்கிறது.  ஏன் மலேசிய தேர்தலில் கூட அவர் பெயர் பயன்படுத்தப்படுகிறது.  இத்தனைக்கும் மேல் அவர் பற்றிய புத்தகங்களை பற்றி படிக்கும்போது அவர் மிகச்சிறந்த மனிதராக இருந்துள்ளார். அவரின் வள்ளல் குணத்திற்கு ஈடு இணை யாரும் இல்லை.  நேற்றைக்கு கூட அவரின் 96 வது பிறந்த நாளுக்கு அஞ்சலி செலுத்த கூடியிருந்த கூட்டம் உணர்த்தும் அவரின் பெருமையை.  நான் கருத்து கூறி அவரின் பெருமையை யாருக்கும் உணர்த்த வேண்டிய நிலை இல்லை. 

பிடித்த படம்: நாடோடி மன்னன்

வியந்த படம்: கலை அரசி 

பிடித்த பாடல்: எத்தனைக் காலம்தான் ஏமாற்றுவார்
இந்த நாட்டிலேசொந்த நாட்டிலே நம் நாட்டிலே (மலைக்கள்ளன்)

மழை!

மழையால் நீங்கள் உங்கள் வாழ்க்கையில் அதிக சந்தோசம் அடைந்திருந்தால் நீங்களும் என்னை போன்றவர் தான். உடனே நீங்கள் படத்தில் காட்டுவது போல நனைந்துகொண்டே பாடுவது, நடப்பது என்பதல்ல என் மகிழ்ச்சி. அது ஒரு தனி சுகம். சிறு வயதில் இருந்து மழையில் நனைவது என்பதை விட அதனால் நடக்கும் செயல்களால் சந்தோசம் அடைந்தவன்.

ஐந்தாம் வகுப்பு வரை வீட்டுக்கு அருகில் இருந்த பள்ளியில் தான் படித்தேன். ஆனாலும் வீட்டுக்கு வருவது என்பது மாலையில் மட்டுமே. பள்ளிக்கு வெளியே ஆளுக்கு ஒரு குட்டி முள் செடியை பங்கு பிரித்து வைத்திருப்போம். தினமும் அதற்கு பாத்தி கட்டி சிறுநீர் விட்டு அதை வளர்ப்பது தான் போட்டி. ஒரு நாளைக்கு முடிந்த வரை நீர் ஊற்றி வளர்ப்போம். செடியோ மிக கஷ்டப்பட்டு வளரும், காரணம் சொல்லவே வேண்டாம்.  மழைக்காலத்தில் மட்டும் மகிழ்ச்சியாக இருக்கும், ஏனென்றால் நம் நீர் தேவைப்படாது. மேலும் அந்த காலத்தில் மட்டுமே பச்சை பசேலென வளரும்மற்ற நண்பர்களின் செடி கருக நம்முடைய செடி மட்டும் மழையால் வளர்வதில் ஒரு மகிழ்ச்சி. மேலும் ஊரின் தெற்குப்பக்கமாக இருக்கும் தோட்டத்தில் மாமரம் இருக்கும். மாங்காயை சாப்பிட வேண்டுமென்றால் கல்லால் அடிக்க வேண்டும், ஆனால் அது தோட்டாக்காரன் மருதனை எழுப்பி விடும். அவன் துரத்துவான் அல்லது திருப்பி கல்லால் அடிப்பான். சிறிது தைரியமானவர்கள் அல்லது ஓடததெரிரிந்தவர்கள்  மட்டுமே  செய்யும் காரியம் அது. மற்றொரு வகை மழையால் கீழே கிடக்கும் காய்களை பொறுக்குவது. நான் இரண்டாம் வகை. பள்ளி இடைவேளை நேரம் அல்லது மாலையில் வீட்டுக்கு வந்ததும் சட்டையை கழற்றி வைத்து விட்டு வெறும் பனியன் மற்றும் டவுசருடன் சென்று பொறுக்கும் வேலையை செய்ய வேண்டும். இது மழைகாலத்தின் முதல் மகிழ்ச்சி.

ஆறாம் வகுப்புக்கு எனது ஊரில் இருந்து பதினைந்து கீ.மீ தொலைவில் இருக்கும் ஆலாந்துறையில் சேர்ந்தேன். அந்த பகுதியிலேயே மிக பெரிய பள்ளி இது தான். இதை விட்டால் கோவை டவுன் பகுதியில் உள்ள பள்ளிகளில் தான் சேரவேண்டும். அதற்கு வீட்டில் தடா. ஆறாம் வகுப்பில் முதல் வாரத்திலேயே சந்தோஷம் மனதில் குடியேறி விட்டது. காரணம் பள்ளிக்கு அருகிலேயே ஆறு. உடன் தினமும் மதியம் சாப்பிடுவது என்பது அருகில் இருக்கும் கரும்பு / மஞ்சள் தோட்டங்களில் தான். வகுப்பறைகளும் மிக காற்றோட்டமாக இருக்கும். காற்றோட்டம் என்றால் ஜன்னல் கதவு என நினைத்துக்கொள்ள வேண்டாம். ஒரே ஒரு கதவில்லா வாசல் மட்டுமே, கூரைக்கும் சுற்று சுவருக்கும் மத்தியில் நான்கடிக்கு ஒன்றுமே இருக்காது. வெயில் காலத்தில் மட்டும் கொடுமையாக இருக்கும். மழைக்காலத்தில் எப்படி உட்காருவது என்று யோசிக்க வேண்டாம். பள்ளிக்கு விடுமுறை தான். அதுவும் சாதாரண மழைக்கே.  விடுமுறை விட்டால் நேராக ஆற்றுக்கு சென்று விளையாடுவது தான் முதல் வேலை. கன மழை காலங்களில் ஆற்றில் வெள்ளம் செல்வதை பார்ப்பதில் மற்றும் உடனே வீட்டுக்கு செல்வதில் ஒரு மகிழ்ச்சி

பள்ளி படிப்பு முடிந்து கல்லூரிக்கு நகரின் மையப்பகுதியில் இருந்த அரசு கல்லூரியில் சேர்ந்தேன். அங்கு இருந்த நேரத்தை விட தியேட்டர்களில் இருந்த நேரம் தான் அதிகம். எனவே அங்கு அதிகம் மழையை அனுபவித்ததில்லை. ஆனால் அங்கு இருந்த விளையாட்டு மைதானத்தில் மழைக்காலங்களில் தனியாக உட்கார்ந்திருப்பதும் ஒரு மகிழ்ச்சியான அனுபவமே.  கல்லூரி காலத்தில் டைப்ரைட்டிங் படிக்க பக்கத்து ஊரில் உள்ள நிறுவனத்தில் நண்பர்களுடன் சேர்ந்தேன். அப்பொழுது மாலை நேர மழைக்காலத்தை அங்கிருந்த கல்லூரி பெண்களை பார்ப்பதில் கழித்து கூட ஒரு வித மகிழ்ச்சியே.

பின்பு முதல் வேலைக்கு சேர்ந்த பின்பு சில வருடங்களை தோழியுடன் மழை  நேரங்களில் ஊரை சுற்றிய நாட்கள் மறக்க முடியாத மகிழ்ச்சியான தருணங்கள். இன்னமும் என்னுடைய பைக்கில் மழை நேரத்தில் செல்வதை ரசித்து செய்கின்றேன்.  I  am Happy....

தீபாவளி!

இருபது வருடங்களுக்கு முந்தைய தீபாவளியை இன்றைய நாளுடன் எந்த விதத்திலும் ஒப்பீடு செய்யவே முடியாத அளவுக்கு மலையளவு வளர்ந்துள்ளது.  அன்றைக்கு வெறும் 500 ரூபாயில் முடிந்த நாள் இன்றைக்கு 10,000 க்கு குறைவில்லாமல் தேவைப்படுகிறது.  புது துணியை எதிர்பார்த்து காத்திருப்பது, பட்டாசு வாங்கும் நாளை எதிர்பார்ப்பது என எல்லாமே எதிர்பார்ப்பில் கழிந்த நாட்கள் அவை. இன்றைக்கு தேவையான பணம் இருந்த போதிலும் எதிர்பார்ப்பு சுத்தமாக இல்லை.

முன்பு தீபாவளி என்பது பள்ளியின் விடுமுறை நாளை எதிர்பார்த்து ஆரம்பிக்கும். வீட்டில் புது துணி எப்போது எடுக்கப்போகிறார்கள் என்ற ஏக்கம் தொடங்கும். தீபாவளிக்கு பதினைந்து நாட்களுக்கு முன்புதான் புது துணி கிடைக்கும்.  அதை டெய்லரிடம் கொண்டு சென்றால் தீபாவளி அன்றைக்குத்தான் கிடைக்கும் என்று இடியை இறக்குவார். அம்மாவிடம் சொன்னால் அவரின் திட்டலில்தான் கொஞ்சம் முன்பே தருகிறேன் என்பார். ஆனாலும் அதிக தீபாவளி புது துணிகள் முந்தைய நாள் இரவு வரை கிடைக்குமோ கிடைக்காதோ என்று ஏங்க வைத்தே டெய்லர் தந்துள்ளார்.

அதேபோலத்தான் பட்டாசுகளும். பள்ளியின் அருகில் கிடைக்கும் விலை பட்டியல் மற்றும் ஊரில் கிடைக்கும் பட்டியல்களை கொண்டு பட்டாசுகளை முன்பே மலையளவு குறித்து வைத்தாலும் கடைசியில் கிடைப்பது என்னவோ கடுகளவு தான். அதுவும் அப்பா போனஸ் வந்தால்தான் பட்டாசு என்று சொல்லிவிடுவார். எனவே சில காலம் போனஸ் என்றால் என்னவென்றே தெரியாமலும், தெரிந்த பின்னர் எவ்வளவு என்ற எதிர்பார்ப்பிலும் கழிந்தது. பட்டாசு வாங்க ஊருக்கு அருகிலிருக்கும் FCI கிடங்கிற்கு அப்பா கூடிச்செல்வார். அது அரசாங்க கடை என்பதாலும், அங்கு விற்பனையில் இருப்பவர் அப்பாவிற்கு தெரிந்தவர் என்பதாலும், நினைவு தெரிந்த நாள் முதல் அந்த கடையில் மட்டுமே பட்டாசு வாங்கியுள்ளேன், இன்று வரை.

தீபாவளியின் அதிகாலை என்பது எண்ணை குளியலுடன் ஆரம்பிக்கும், அம்மா தங்கைக்கும் எனக்கும் நல்லெண்ணெய் தேய்த்துவிட அப்பா வைத்த சுடு தண்ணீரில் குளித்து விட்டு புது துணி உடுத்திக்கொண்டு முதல் சரத்தை கொடுத்து வைக்க சொல்வார். அதன் பின்னர் அவரும் குளியலை முடித்துக்கொண்டு சைக்கிளில் குல தெய்வம் கோவில், மாரியம்மன் மற்றும் பிள்ளையார் கோவில் என சென்று அங்கும் ஒவ்வொரு சரத்தை காணிக்கை வைக்க வேண்டும்.  பிறகு தான் மிச்சம் இருக்கும் வெடிகளை தொட வேண்டும் அவற்றை நண்பன் மோகனுடன் போட்டி போட கொஞ்சம் வெடிகள், பாட்டி வீட்டில் கொஞ்சம் வெடிக்க வெடிகள் என கணக்கு நீண்டு கொண்டே போகும்.  அதிலும் இரவில் வெடிக்கும் வெடிகள் தங்கைக்கும் மிச்சம் மீதி கார்த்திகை தீபத்திற்கும் கொடுத்து விட வேண்டும். ஆனாலும் அந்த நாளின் நினைவுகள் இன்றும் நீங்காமல் உள்ளன. 

வளர்ந்த பின்பு நண்பர்குலடன் சேர்ந்து கொண்டு கொண்டாடிய நாட்கள் மறக்க முடியாதவை.  ஊரின் மத்தியில் உள்ள அம்மன் கோவிலில் ஒரு புறம் நாங்களும் மறு புறத்தில் மற்றொரு நண்பர்களும் நின்று கொண்டு பட்டாசுகளை மேலே வீசிக்கொண்டும் ராக்கெட்டுகளை நிலத்தில் படுக்க வைத்தும் விடுவோம். ஆனால் யாருக்கும் எந்த காயமும் ஆனதில்லை, சில வாசல் கூரைகள் தீப்பிடித்ததை தவிர.

இவை மொத்தமும் அன்றைக்கு வெறும் 3000 ரூபாயில் முடிந்துள்ளன. இன்றைக்கு அது பல மடங்கு உயர்ந்திருந்தாலும் அந்த சந்தோசத்தை தருவதில்லை. எதிர்கலாத்தில் என் பெண்ணின் மூலம் அவை திரும்ப கிடைக்கும் என்ற எதிர்பார்ப்பில்/நம்பிக்கையில் நாளைய தீபாவளியை எதிர்நோகியுள்ளேன்.
  

குடி நாடு

சிறுசு முதல் பெருசு வரை எல்லோரும் வரையறையின்றி இன்றைக்கு சங்கமிக்கும் இடம் டாஸ்மாக்.  முன்பு பண்டிகைக்கு குடித்தவர்கள் இப்பொழுது காரணமே தேவைப்படாமல் எல்லா நாளும் குடிக்கின்றார்கள். இதில் வருத்தப்படும் விஷயம் இளம் வயதினரின் குடிப்பழக்கம். சந்தோசத்தையும் துக்கத்தையும் காரணம் காட்டி குடிக்கின்றனர். முன்பெல்லாம் குடிக்க காரணங்களாக வீட்டு பிரச்சனைகள், வேலை அல்லது கடன் பிரச்சனைகள் இருந்தன. இன்றைக்கு ஒருவர்  வேலை கிடைத்தாலும்,  வேலை போனாலும் குடிக்கின்றனர். குழந்தை பிறந்தாலும், வீட்டில் யாரவது இறந்தாலும் குடிக்கின்றனர். இந்த நிலையை ஏற்படுத்திய பெருமை முழுக்க திமுக மற்றும் அதிமுக வையே சேரும். 

இன்றைய சினிமாக்காரர்கள் குடிகாரர்களை மகா குடிகாரர்கள் ஆக்கும் பணியில் மிக தீவிரமாக ஈடுபட்டுள்ளனர். வெளியாகும் திரைப்படங்களில் குறைந்தபட்சம் ஒரு குடிக்கும் காட்சியாவதுஇடம் பெறுகிறது. மூன்று, நான்கு படங்கள் முழுக்க டாஸ்மாக்கிலேயே எடுக்கப்படுகிறது. அவையே மிகப்பெரும் வெற்றியடைகின்றன. இன்றைக்கு கதாநாயகன் குடிக்காதவனாக காட்டும் படம் என்பது மிக அரிது. படத்தின் trailer கூட குடிப்பதை மையப்படுத்தி எடுக்கப்படுகிறது.  படத்தில் இப்போது புகை பிடிக்கும்போது அல்லது மது அருந்தும்போது எச்சரிக்கை வாசகங்கள் காட்டப்படுகின்றன. சில படங்கள் முழுக்க இந்த வாசகங்கள் காட்டப்படுகின்றன. மதுவை சினிமாவும் காசாக்குகிறது.    

பள்ளி செல்லும் சிறுவர்கள் கூட இன்றைக்கு குடித்துவிட்டு வீடியோ/போட்டோ க்களை youtube/facebook ல் போட்டு பெருமை பட்டுக்கொள்கின்றனர். அரசும் குடிப்பதை ஊக்குவித்து வருமானம் மட்டுமே குறிக்கோளாக கொண்டு செயல்படுகிறது. நேற்றைக்கு சாதாரண கடைகள் பிறகு பார் உள்ள கடைகள் என்றும் பின்பு elite பார் கடைகள் என்றும், இன்றைக்கு IMFL (இந்தியாவில் தயாரிக்கப்பட்ட வெளிநாட்டு மது) கடைகள் என்று பெருகிக்கொண்டே செல்கின்றது. அரசுக்கு வருமானம் இரண்டு வழிகளில் வருகின்றது. ஒன்று டாஸ்மாக் மது விற்பனை மற்றொன்று கடைக்கு வெளியில் போலீசை நிறுத்தி பண வசூல். இது உலகத்தில் எங்கேயும் நடக்காது. 

கடந்த ஐந்து வருட மது விற்பனை தமிழகத்தில் மட்டும் ரூ  77,820 கோடி, வெறும் 6800 விற்பனை மையங்களை கொண்டு இந்த சாதனை நிகழ்த்தப்பட்டுள்ளது. மலைக்க வைக்கும் தொகை. வேறு எந்த தொழிலிலும் ஈட்ட முடியாதது. மற்ற எல்லாவற்றையும் விட தமிழகம் மதுவால் முன்னிலை பெற்றுள்ளது. கடந்த வருடத்தில் கர்நாடகா 13,842 கோடிக்கும், ஆந்திரா 14,846 கோடிக்கும், வெறும் 400 கடைகளை கொண்டுள்ள கேரளா கூட 7,860 கோடிக்கு விற்பனை செய்துள்ளது. ஆனால் தமிழகம் இக்காலத்தில் 22,000 கோடிக்கு விற்று முன்னிலை வகிக்கிறது. டாஸ்மாக் கொள்முதல் செய்வது வெறும் 10 நிறுவனங்களிடம் இருந்துதான். சராசரியாக 2,000 கோடியை இவை தங்களுக்குள் பகிர்ந்து கொள்கின்றன. இவற்றில் பெரும்பாலும் முன்னாள் மற்றும் இந்நாள் அரசியல்வியாதிகளால் அல்லது அவர்களின் பினாமிகளால் நடத்தப்படுபவை. 

சென்ற வருடத்தில் குடித்துவிட்டு வாகனம் ஓட்டியவர்கள் என்று போலீசில் பிடிபட்டவர்கள் சுமார் 15,000 பேர். இவர்களிடம் அபராதமாக வசூலிக்கப்பட்டது ரூ 1,000 என வைத்துக்கொண்டாலும் அரசுக்கு வருமானம் ஒரு கோடி ஐந்து இலட்சம். சென்ற வருடம் நடந்த மொத்த விபத்துகளின் எண்ணிக்கை 63,909. இதில் இறந்தவர்கள் மட்டும் 15,080. காயம் அடைந்தவர்கள் சுமார் 78,000ம் பேர். இவர்கள் 50 சதவிகிதம் பேர் குடித்து விட்டு வாகனம் ஓட்டியவர்கள் என கொண்டால், அதாவது 39,000 பேர் (ஆனால் அரசின் இணைய தளம் வெறும் 15,000 பேர் மட்டுமே குடித்து விட்டு வாகனம் ஓட்டியதாக கணக்கு காட்டுகிறது) மருத்துவமனை சென்று சிகிச்சை பெற்று குறைந்த அளவாக/சராசரியாக ரூ. 3,000 செலவு செய்திருந்தால் அதன் மொத்த தொகை ரூ. 11.70 கோடிகள். ஆறு மாதங்களுக்கு முன்பு ஒரு தெரு நாய் குடித்து விட்டு காரை ஓட்டி வந்து என் மேல் மோதியதில் எனக்கு கால் உடைந்ததுடன் செலவு நான்கு லட்சம். எனவே 3,000 என்பது மிக குறைந்த தொகை. இப்படி எல்லா இடங்களிலும் பணப்புழக்கத்திற்கு காரணாமாக இருப்பது  டாஸ்மாக தான்.

இன்னும் பத்து வருடங்களில் அரசின் வருமானம் பெருகி விடும் கூடவே குற்றங்களும் பெருகும் ஆனால் அவற்றை தடுக்க காவலர்கள் இருக்கமாட்டார்கள்.

அரசு அலுவலக அனுபவங்கள்

வாழ்கையில் எல்லோருக்கும் ஏதோவொரு நாளின் நல்ல/கெட்ட நேரத்தில் ஏதேனும் அரசு அலுவலகத்தின் வாசலை மிதித்திருக்க வேண்டும். அது பதிவு அலுவலகம், போலீஸ், கோர்ட் அல்லது கோட்டை என வித விதமான அனுபங்கள் கிடைத்த இடமாக இருக்கலாம். சிலருக்கு அவற்றை நினைத்து சிரிக்க தோன்றும் சிலருக்கு எரிச்சல் மிஞ்சும். 

என்னை பொறுத்த வரை அரசு ஊழியர்களை பற்றி மிக மோசமான மன நிலையையே கொண்டுள்ளேன் (நல்லவர்கள் மன்னித்துக்கொள்ளவும்). எல்லோரும் அவர்களின் வேலைகளுக்கு தகுதியானவர்களே ஆனால் அவர்களின் செயலால் கீழான நிலைக்கு செல்கின்றனர். வேலை கிடைக்கும்வரை காட்டும் முனைப்பை, சேர்ந்த பின்பு காட்டுவதில்லை.  இங்கே என்னுடைய அனுபங்களை பகிர்கின்றேன்.

முதல் அனுபவம்: 

நான் பத்தாம் வகுப்பு முடித்து பதினொன்றுக்கு செல்லும்போது  சாதி சான்றிதழ் தேவைப்பட்டது. அதனால் அது சம்பந்தமாக ஊரில் இருந்த நண்பரிடம் கேட்க, அவர் நீண்ட விளக்கம் கொடுத்து, அதற்கான விண்ணப்பத்தையும் பூர்த்தி செய்து கொடுத்தார். முதலில் சந்தித்தது மணியக்காரர், நான் கண்ட முதல் அரசு அதிகாரி. அரசு அலுவலகம் பற்றிய எண்ணத்தை தவிடு பொடியாக்கியதும் இந்த இடம் தான். முன் புறம் தென்னை ஓலையில் வேய்ந்து மிக சாதரணமாக இருந்தது. என் இரண்டு நண்பர்களுடன் சென்றிருந்தேன்.  எங்களை பார்த்ததும் காரணத்தை கேட்டவர் விண்ணப்பத்தை வைத்து விட்டு அவருக்கு கார்பன் மற்றும் A4 பேப்பரும் வாங்கி வரச்சொன்னார். என் நண்பர்கள் இருவரும் அதை செய்ய தயாராக இருக்க என்னால் தடுக்க முடியாமல் அன்று செய்தேன். பலனாக அவர் சான்றிதழில் கையெழுத்து இட்டார்.

அதற்கு அடுத்தபடியாக ரெவென்யு இன்ஸ்பெக்டர். இவர் எங்கள் ஊரிலிருந்து 15 கிமீ தள்ளி இருந்தார். அதனால் அடுத்த நாள் அவரை சந்திக்க முடிவெடுத்து காலையிலேயே சென்றோம். காலை 10 மணிக்கு சென்றால் யாருமே இல்லை. 11 மணிக்கு அவரது உதவியாளர் மட்டும் வந்தார். எங்களை காத்திருக்க சொல்லிவிட்டு அவர் வேலையை  தொடங்கினார். மதியம் வரை இன்ஸ்பெக்டரை ஆளையே காணவில்லை. பசி வேறு வயிரை குடைய, வேறு வழியில்லாமல் அதற்கு பிறகு தாசில்தாரை சந்திக்க என்று வீட்டில் வாங்கிய பணத்தில் மதியம் சாப்பிட்டோம்.  பின்னர் வந்து அலுவலகம் முன்பு இருந்த மரத்தடியில் ஒரு குட்டி தூக்கம் போட, ஆபிசர் 3 மணிக்கு வந்தார். உடனே சென்று பார்த்தால் வேறு சிலருடன் பேசிகொண்டிருக்க, ஒரு அரை மணி நேரம் காக்க வேண்டி இருந்தது. எங்களை அவரே அழைக்க கால்கள் தரையில் படாமல் சென்றோம். அவர் உடனே கையெழுத்து போட்டுவிட்டு காசை கேட்க, நான் ஒன்றுமே இல்லை என்றேன் முந்திக்கொண்டு. அவரின் உதவி மதியம் சாப்பிட மட்டும் காசிருக்கா என்றார். கோவத்தில் பதிலுக்கு பதில் பேச உதவி அடங்கினார். இறுதியில் வெற்றி எங்களுக்கே. காசில்லாமல் கையெழுத்து. 

அடுத்து தாசில்தார், அவரை சந்திக்க அடுத்த நாள் சென்றேன்.அந்த இடம் மட்டுமே நான் சினிமாவில் பார்த்தது போல் இருந்தது. முதலில் விண்ணப்பத்தை பெற்றுக்கொண்டு பத்து நாள் கழித்து வரச்சொன்னார் ஒரு உதவி. பத்து நாளுக்கு பின்பு ஒரு வாரம் நடந்தும் சான்றிதழ் தரவில்லை. அவர் எதிர்பார்ப்பும் தெரிந்தது. ஆனால் அவருக்கு எந்த வகையிலும் உதவ நான் தயாரில்லை. எனவே எவ்வளவு நாட்கள் ஆனாலும் காத்திருப்பது என முடிவெடுத்தேன். ஒரு வாரம் இதே நிலை நீடிக்க தாசில்தாரை சந்திக்க முடிவெடுத்தேன். அவரை சந்திக்க உதவி தடுக்க மீறி சென்று சந்தித்து நிலைமையை விளக்கினேன். அவரும் எல்லோர் முன்னிலையிலும் கேட்டதாலோ என்னவோ உடனே சான்றிதழை கொடுக்க சொல்ல அங்கேயும் கையூட்டு கொடுக்காமல் வேலை நடந்தது.

நீங்கள் கையூட்டு கொடுத்த விவரத்தை அதாவது, எந்த அலுவலகத்தில் ,யாருக்கு, என்று, எவ்வளவு கொடுத்தீர்கள் போன்ற தகவல்களை WWW.IpaidBribe.COM ல் தெரிவிப்பதன் மூலம் ஊழலை வெளிக்கொணரலாம். (ஆனால் இப்படி பணத்தை வாங்கும் அசிங்கங்கள் இதெற்கு எல்லாம் கவலைப்பட மாட்டார்கள்)

இப்படி தொடக்கமே அமைந்ததாலோ என்னவோ இன்று வரை எப்பொழுதும் எந்த இடத்திலும் கையூட்டு கொடுக்க மனம் வருவதில்லை. தொடரும்.....



image courtesy www.searchandhra.com

கனவுகளின் நாயகன்

இந்த நூற்றாண்டின் இணையற்ற தொழில்நுட்ப மேதை ஸ்டீவ் ஜாப்ஸ். இன்று (October 5) அவரின் இரண்டாம் ஆண்டு நினைவு நாள். தினமும் அவரை நினைவு கூற ஏராளமான விசயங்களை நம்மிடையே விட்டுச்சென்றுள்ளார். அவரை பற்றி சில தகவல்கள் இங்கே:

# இவர் தந்தை சிரியாவை சேர்ந்தவர் தாய் சுவிஸ். தத்து குழந்தையாக எடுத்து வளர்க்கப்பட்டவர்.

# கல்லூரி படிப்பு பிடிக்காமல் வெளியேறி, தன் நண்பர் ஸ்டீவ் வோஜ்னியாக்குடன் சேர்ந்து வீட்டு கார் கேரேஜில் ஆப்பிளை ஆரம்பித்தார். இவர் salesman நண்பர் வோஜ்னியாக் engineer. 

# தனக்கு மிகப்பிடித்த Beatles Apple ஆல்பமில் இருந்து தன்னுடைய கம்பெனி பெயரை தேர்வு செய்தார்.

#  அவருடைய முதல் வெற்றிகரமான Apple II மற்றும் அடுத்து வெற்றி பெற்ற Mac இருபத்தைந்து வயதில் அவரை மில்லியனர் ஆக்கியது. இவை Microsoft என்ற நிறுவனத்திற்கு தூண்டுகோலாக இருந்தது.

# 1985ம் வருடம் இவரால் பெப்ஸி கம்பெனியில் இருந்து வேலைக்கு சேர்க்கப்பட்ட Sculley என்பவருடன் ஏற்பட்ட பிரச்னையில் ஆப்பிளில் இருந்து வெளியேற்றப்பட்டார்.

# முப்பது வயதில் ஆப்பிளுக்கு போட்டியாக Next என்ற நிறுவனத்தை தொடங்கி Microsoft கணிப்பொறிகளை விற்க ஆரம்பித்தார். இதை உபயோகித்து Tim Berners Lee இண்டர்நெட்டை கண்டுபிடித்தார். 

# 1986ம் ஆண்டு அனிமேஷன் துறையின் முதல் நிறுவனமான Graphics Group என்ற நிறுவனத்தை ஜார்ஜ் லுகாசிடம் இருந்து $5 மில்லியனுக்கு வாங்கினார். அதனை Pixar என்று பெயர் மாற்றினார்.

# 1993 ம் ஆண்டு Toy Story உலகின் முதல் அனிமேஷன் திரைப்படமாக வந்தது. பின்னர் 2006ம் ஆண்டு டிஸ்னிக்கு Pixarஐ $8 பில்லியனுக்கு விற்றார்.

# 1995ல் ஆப்பிள் நிறுவனம் மிக மோசமான நிலைக்கு சென்றது. Next நிறுவனத்தை ஆப்பிள் வாங்கியதன் மூலம் 1996ல் மறுபடியும் ஸ்டீவ் "அட்வைசராக வந்தார்.

# iMac வெளியிட்டு ஆப்பிளை உயர்த்த, பின்பு அவர் தொட்டதெல்லாம் பொன் (iPod, iPhone, iPad)   

# மொத்தம் முன்னூறு காப்புரிமைகளை வைத்திருந்தார்.

அரசியல் அசிங்கங்கள்

நேற்றைக்கு மத்திய உள்துறை அமைச்சர் சுஷில் குமார் ஷிண்டே தெரிவித்த கருத்து நாடு முழுவதும் கொந்தளிப்பை ஏற்படுத்தி உள்ளது. அதாவது பொய் வழக்கு போட்டு சிறுபான்மையினர் அதிக அளவில் சிறையில் அடைக்கப்படுவதாகவும். அவ்வாறு நடந்தது உறுதி செய்யப்பட்டால் அது சம்பத்தப்பட்ட அதிகாரிகள் மீது நடவடிக்கை எடுக்கவும் மற்றும் அந்த  நபரை விடுதலை செய்வதுடன் அவர்களது மறு வாழ்வுக்கான நடவடிக்கைகளும் எடுக்கப்பட வேண்டும் என மாநில அரசுகளுக்கு அறிவுறுத்தப்பட்டு உள்ளதாக கூறினார். 

என்றைக்கும் காங்கிரஸ் மத சார்பற்ற கட்சி என கூறிக்கொண்டு சிறுபான்மையினருக்கு கங்கணம் கட்டிக்கொண்டு அவர்களின் காலை கழுவி விடும் வேலையை செய்கின்றனர்.  அது தவறில்லை ஆனால் சிறுபான்மையினர் என்பது முஸ்லீம்கள் மட்டும் அல்ல என்பது யார் புரிய வைப்பது. இரண்டு வாரங்களுக்கு முன்பு ஒரு அறிக்கையில் சிறுபான்மையினர் நல நிதிகள் / அரசு உதவிகள் முஸ்லிம் மக்களை சென்று அடைவதில்லை என்று குறிப்பிட்டு இருந்தது. இது முக்கியமாக இம்மக்களுக்கென அதிக திட்டங்களை / நிதிகளை ஒதுக்கும் பீகார் மற்றும் உத்தர் பிரதேஷ மாநிலங்களில் நடைபெறுகிறது. இதை பற்றி எந்த அரசியல் வியாதியும் கவலை படுவதில்லை. ஏனெனில் அதை சுரண்டுவதே அவர்கள்தான். ஆனால் தீவிரவாத நடவடிக்கைகளில் கைது செய்யப்பட்டுள்ளவர்கள் தவிர என்று கூட அறிக்கையில் தெரிவிக்காமல் பொதுவாக என்று கூறியுள்ள இவர் எதிர் வரும் தேர்தல்களை கருத்தில் கொண்டே. எப்படியோ இதனால் நான்கு ஓட்டு கிடைத்தால் சரி!.

-----------------  

முன்னால் பீகார் முதல்வர் லாலு பிரசாத், அவரது பதவிக்காலத்தில் செய்த  37.70 கோடி ரூபாய் ஊழலுக்காக 17 வருடங்களுக்கு பிறகு கைது செய்யப்பட்டுள்ளார். அவருடன் இன்னொரு முதல்வர் மிஸ்ரா, இரண்டு அமைச்சர்கள் மற்றும் இரண்டு IAS அதிகாரிகளும் குற்றவாளிகளாக அறிவிக்கப்பட்டுள்ளனர். நீதிமன்றம் ஐந்து வருட தண்டனை விதித்து உள்ளது. இதன் மூலம் அவர் தனது MP பதவியை இழந்துள்ளார்.      பத்திரிக்கைகள் நீதி நிலை நாட்டப்படதாக எழுதுகின்றன. அது எவ்வளவு நாட்களுக்கு நிலையானது என வரும் காலம் தெரியப்படுத்தும்.

இதே போல ஒரு வாரம் முன்பு ரஷீத் மசூல் என்ற காங்கிரஸ் MP தொண்ணூறுகளில் வி பி சிங் அமைச்சரவையில் சுகாதாரத்துறை அமைச்சராக இருந்தவர். அப்போது மருத்துவ கல்லூரிகளில் மாணவர் சேர்க்கையில் தகுதி இல்லாத மாணவர்களை சேர்த்ததாக குற்றம் சாட்டப்பட்டு இரண்டு ஆண்டு தண்டனை பெற்றுள்ளார். இவர் தான் இரு மாதங்களுக்கு முன்பு ஐந்தே ரூபாயில் தன்னால் டெல்லியில் உணவு சாப்பிட முடியும் என்று கூறியவர்.

சமீபத்திய உச்ச நீதிமன்ற உத்தரவு படி வழக்குகளில் தண்டனை பெற்ற பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களின் பதவி  பறிக்கப்படும். அதன் படி தண்டிக்கப்படும் முதல் நபராக ரஷீதும் இரண்டாவதாக லாலுவும் உள்ளனர். அப்படி தண்டிக்கப்பட வேண்டியவர்கள் நம் மாநிலத்தில் மட்டுமே நூற்றுக்கணக்கில் உள்ளனர். பார்ப்போம் இன்னும் யாரெல்லாம் இதில் சிக்குவார்கள் என.

-----------------

வழக்குகளில் தண்டனை பெற்ற அரசியல் சேவகர்களின் பதவி பறிக்கப்படும் என சமீபத்தில் உச்ச நீதிமன்றம் உத்தரவிட்டது. இதனை அடுத்து மத்திய அரசு அவசரமாக இந்த தீர்ப்பை எதிர்த்து அவசர சட்டம் இயற்றி அதனை ஜனாதிபதி ஒப்புதலுக்கு அனுப்பியது. இதற்கு பின்னர் பிரதமர் வெளிநாடு சென்றுவிட அது வரை தனக்கு எதுவுமே தெரியாது போலவும்,கண் விழித்து பார்க்கும்போது இந்த அவசர சட்டத்தை நிறைவேற்ற பார்ப்பதை உணர்ந்த சூப்பர் பிரதமரின் மகன் திருவாளர் ராகுல் காந்தி அவர்கள் பிரதமரை அவர் வீட்டு வேலைக்காரன் போல திட்டினார். அது எதிர் கட்சிகளுக்கும் மீடியாவுக்கும் அவல் கிடைத்தது போல் வறுத்து எடுத்து விட்டனர். இறுதியில் மத்திய அரசு அவசர சட்டத்தை வாபஸ் பெற்றுள்ளனர். இறுதியில் நடந்த கூட்டணி கூட்டத்தில் சமாஜ்வாடி கட்சி கடைசி வரை போராடி பார்த்துள்ளது இந்த சட்டத்தை நிறைவேற்ற. இவர்களுக்கு ஓட்டு போடுவதை மறு பரிசீலனை செய்யுங்கள். 

ஒலிம்பிக்

நான்கு ஆண்டுகளுக்கு ஒரு முறை நடக்கும் உலக விளையாட்டு திருவிழா. இதில் பதக்கம் பெறுவதை காட்டிலும் கலந்து கொள்வதே பெருமை என்று சொல்லி வளர்க்கப்பட்டவர்கள் நாம். திறமையான வீரர்கள் இருந்தும் அவர்களை அடையாளம் காணவே முடியாத அளவுக்கு திறமையான அரசாங்கம் மற்றும் அதிகாரிகள் உள்ள நாடு இது. அப்படியே சுய விருப்பத்தில் முன்னேறும் வீரர்களுக்கும் எந்த விதமான ஊக்கமோ, வசதியையோ ஏற்படுத்தி தராத/தர முடியாத நாடு. வென்ற பின்பு அவருக்கு பணத்தை கொடுத்து பாராட்டும் மக்கள் நிறைந்த நாடு இது.

ஒலிம்பிக் போட்டியை நடத்த உலக நாடுகள் போட்டியிடுகின்றன. அதை திறம் பட நடத்துவது என்பது பெருமையான விஷயம் என்றாலும் நடத்தும் நாட்டின் மற்றும் நகரத்தின் பொருளாதார, உள் கட்டுமான வளர்ச்சிக்கும் உதவும். அதிக பணம் செலவழித்து நடத்தவேண்டுமா என கூவும் மணி சங்கர் போன்ற ஆட்கள் ஏன் எதுவும் தெரியாதது போல பேசுகிறார்கள் என்பது முழு அரசியல்.

நாம் காமன்வெல்த் போட்டிகளை நடத்தவே திணறினோம்.  அதற்கு காரணம் குப்பை அள்ளுவதில் கூட ஊழல் மற்றும் திறமையற்ற அதிகாரிகளும் அரசியல்வாதிகளும்.  இதையே சிறந்த திட்டமிடல் மூலம் மிகவும் வெற்றிகரமானதாக மாற்றி இருக்க முடிந்திருக்கும். பழைய நேரு ஸ்டேடியத்தை புதுப்பிக்காமல் புதிய ஒன்றை கட்டியிருக்கலாம் அல்லது வேறு நகரத்தில் நடத்துவதன் மூலம் அதன் வளர்ச்சிக்கு உதவி இருக்கலாம்.  கட்டிய பாலமே பத்து நாளில் இடிந்து விழுந்தது நம் சாதனை.

1964 ஒலிம்பிக் போட்டியை நடத்தும் வாய்ப்பு ஜப்பானுக்கு கிடைத்தது. அதனை வெற்றிகரமாக நடத்திக்காட்டி இரண்டாம் உலக யுத்தத்தில் அழிந்து போயிருந்த நாட்டை வளர்ச்சிப்பாதைக்கு மாற்ற உதவியது. மற்றும் உலகிற்கு தன்னுடைய புதிய முகத்தினை காட்ட உதவியது.

1976 போட்டியை கனடா பெற்று மிக மோசமான திட்டமிடல் காரணாமாக $2 பில்லியன் நட்டம் அடைந்தது.

1984ல் லாஸ் ஏஞ்சல்ஸ் போட்டியானது பொது மற்றும் தனியார் பங்களிப்பில் மிகப்பெரிய இலாபம் ஈட்டியது.

1988 சியோல் போட்டியை அரசே நடத்தியதில் $300 மில்லியன் லாபம் அடைந்தது.

1992 பார்சிலோனா போட்டியானது மிக குறைந்த லாபமே அடைந்தாலும் அந்நகரத்தின் உள்  கட்டுமான வளர்ச்சிக்கு உதவியது.

2004 ஏதென்ஸ் போட்டியானது அந்நாட்டை கடன் நெருக்கடியில் தள்ளி மொத்த ஐரோப்பாவையும் பாதித்தது.

2008 பெய்ஜிங் போட்டியின் லாபம் பற்றிய உண்மையான தகவல்கள் கிடைக்கப்பெறவில்லை. எனினும் அந்நகர கட்டமைப்பு வளர்ச்சி பெற்றது. 

2012 இலண்டன் போட்டிகளோ கிழக்கு பகுதியின் வளர்ச்சிக்கு உதவியது. அவர்கள் லண்டன் லெகசி  2020 என்ற திட்டத்தின் ஒரு பகுதியாக நடத்தி உள்ளனர்.

2016 போட்டியினை நடத்த ரியோ டி ஜெனிரோ நகரம் தயாராகிக்கொண்டுள்ளது. தென் அமெரிக்காவில் முதல் முறையாக போட்டி நடை பெற உள்ளது.

மேல் உள்ள தகவல் படி சரியான திட்டமிடல் மூலம் வளர்ச்சிக்கு உதவலாம். உடன் வீரர்களுக்கும் உலகத்தரத்திலான விளையாட்டு மையங்களில் பயிற்சி பெற உதவும். இதை வெறும் பெருமைக்கு நடத்துவதை விட நாட்டின் வளர்ச்சியை கருத்தில் கொண்டாவது நம் நாடு நடத்த முன் வரலாம். ஒரு வாரம் முன்பு 2020 போட்டிகளை நடத்த டோக்கியோ தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டுள்ளது.  நாம் 2024 போட்டிகளுக்காவது தயாராகலாம். யார் இதை பற்றி யோசிப்பது.

எல்லா விளையாட்டு அமைப்புகளிலும் அரசியல்வாதிகளே 20-30 வருடங்களுக்கு மேலாக தலைவராக உள்ளனர். பாட்டியாலா ராஜ குடும்பத்தினர் அரை நூற்றாண்டுக்கு இந்திய ஒலிம்பிக் கமிட்டியின் தலைவராக இருந்துள்ளனர். ஒலிம்பிக் கவுன்சில் சட்டங்களின் படி நாட்டின் ஒலிம்பிக் கவுன்சில் அரசியல் தலையீடில்லாத சுதந்திர அமைப்பாக இருக்க வேண்டும்.

தற்போது இந்தியா ஒலிம்பிக் கமிட்டி ஊழல், அரசியல் தலையீடு மற்றும் IOC ன் சட்டங்களின் படி நடக்காதது போன்ற காரணங்களால் தடை செய்யப்பட்டுள்ளது. இதனால் நம் விளையாட்டு வீரர்கள் சர்வதேச போட்டிகளில் நம் தேசியக்கொடி பிடித்து செல்ல முடியாது.  ஜனநாயக நாடு என்று சொல்லிக்கொள்ளும் நமக்கு அரசியல் வியாதிகள் ஏற்படுத்தி உள்ள மிகப்பெரிய இழுக்கு.

ஜெய் ஹிந்த்! 

தீவிரவாதி

 

"சகோ Timer Clock ரெடியா இருக்கா?" 

"ரெடி சகோ. நான் கன் பவுடர் பேக் பண்றேன்."

"சரி அப்படியே சல்பர் எடுத்துட்டு வந்துருங்க. ஆனா பார்த்து மிக்ஸ் பண்ணுங்க. தப்பானா நம்ம நியூஸ்ல வந்துருவோம்"

"கண்டிப்பா சகோ. நல்லாவே ட்ரைனிங் எடுத்திருக்கோம். தப்பாகாது"

"அதை மிக்ஸ் பண்ணினதும், அந்த கலவையோட பொட்டாசியம் க்ளோரைட் சேர்த்துடுங்க"

"சரிங்க சகோ. நான் பார்த்துக்கறேன் நீங்க போய் டீ குடிச்சுட்டு வந்துருங்க"

"இல்ல சகோ, மதியதுக்குள்ள ஒரு device ஆவது ரெடி பண்ணிடனும். முடிச்சுட்டே போயிடறேன்."

சரியாக மூன்று மணி நேரம் கழித்துவெளியில் வந்தவன் 

அருகிலிருந்த போலீஸ் ஸ்டேஷன் முன்பு நின்று கொண்டு இருவரிடம் பஞ்சாயத்து பேசிக்கொண்டிருந்த கான்ஸ்டபிளிடம் "என்ன சார் வாங்க டீ சாப்ட்டு வரலாம்." என்றான். அவரோ "இல்ல தம்பி போயிட்டு வா. சாயந்திரமா வேணா கடைக்கு போகலாம்" என்றதற்கு சிரித்து விட்டு நடையை கட்டினான்.

திரும்பி வந்தபோது அங்கிருந்தவன் ஒரு deviceஐ வெற்றிகரமாக முடித்து விட்டு அடுத்ததில் கவனம் செலுத்திக்கொண்டிருந்தான். இதேபோல இன்னும் 5 செய்ய வேண்டும், இதை பற்றிய தகவல்களையும் தலைமைக்கு தெரிவித்து விடவேண்டும்.

அடுத்த நாளில் எல்லாவற்றையும் முடித்து விட்டு, கூட இருந்தவனை  பத்திரமாக தலைமை இடத்திற்கு அனுப்ப வேண்டிய ஏற்பாடுகளை செய்தேன். இனி மூன்று இரவுகள்  நிம்மதியாக தூங்கி அந்த கூட்டத்திற்காக காத்திருக்க வேண்டும். இரவு சாப்பாடிற்கு சென்ற போது கான்ஸ்டபில் என்னை எதிர்பார்த்து நிற்பது போல தெரிந்தது. இன்றைக்கு ஏதும் தேறவில்லை என்பது அவர் நிற்கும் தோரணையில் தெரிந்தது.  அவரையும் உடன் அழைத்துச்செல்ல அவர் நிறைய கேள்விகள் கேட்க அவற்றை தவிர்க்கும் விதமாக பேச்சை குடியின் மேல் மாற்ற, காத்திருந்ததுபோல் குடிக்க வேண்டும் என்றார். "சரி நான் குடிக்கலை நீங்க போய் குடிச்சுட்டு வாங்க" என்றதும் காசை வாங்கிக்கொண்டு வேகமாக நடந்தார். மனிதர் திரும்பி வரும் சாத்தியம் குறைவு என்பதால் நான் சாப்பிட்டு முடித்து கிளம்பினேன்.

இது வரையிலான வாழ்க்கையை நினைத்து பார்த்துக்கொண்டே தூக்கத்தை எதிர்பார்த்து இருந்தேன். கனவில் சிறு வயதில் நண்பர்களுடனான விளையாட்டுக்கள், தங்கையுடனான சீண்டல்கள் வந்து சென்றன. கனவுகள் நீண்டு கொண்டே போனதால் விடியலும் நீண்டது. எழுந்தபோது மணி 11. சரி காலை சாப்பாடு செலவு மிச்சம் மதியம் சாப்பிட்டு விட்டு அப்படியே ஒரு எட்டு மாநாட்டு மேடையை பார்க்கலாம் என்று புறப்பட்டான். வெளியில் வந்ததும் வெயில் சுட்டது. சிறிது தூரம் சென்றதும் நம்ம கான்ஸ்டபில் எதிர்பட்டார்.

"என்ன சார் டூட்டிக்கு போகலயா" இது நான்.

"இல்ல தம்பி, நேத்து கொஞ்சம் ஓவரா போச்சு. காலைல எழுந்திருக்கல. இப்பதான் ஐயா கிட்ட லீவ் சொல்லிட்டு வந்தேன். நீங்க எங்க புறப்பட்டுடீங்க" என்றார்

"இல்லைங்க கடை வீதி வரை போகலாமுன்னு" என்ற பதிலுக்கு

"ரெண்டு கழிச்சு கட்சி மாநாடு நடக்கறதால வழி மாத்தி விடறாங்க. இப்பகூட என் குழந்தகள ஸ்கூல்ல விட ஊர சுத்தி வந்தேன். எதுக்கும் ஆட்டோ புடுச்சுக்கங்க " என்று அட்வைஸ் செய்தார்.

சரியென தலையாட்டிவிட்டு நடையை கட்டினேன். போய்விட்டு வந்தால் இனி வெளியே தலை காட்டாமல் இருக்க வேண்டும்.

மாநாட்டின் முந்தைய இரவில் டிவைஸ்களை எடுத்து பேப்பரில் சுற்றி அதனை ஒரு மஞ்சள் பையில் வைத்துவிட்டு, மற்ற உடைமைகளை எடுத்து ஒரு பெரிய பையில் போட்டு அடைத்து பக்கத்தில் இருந்த குளக்கரையில் வீசிவிட்டு வந்து தூங்கினேன்.

அன்றைய தினம் அதிகாலையில் எழுந்து  குளித்து வேஷ்டி சட்டைக்கு மாறினேன். அருகில் இருந்த ஆலயம் சென்று விட்டு வந்து, மற்ற அறைகளை ஒரு சுற்று பார்த்து எந்த தடயமும் இல்லை என்று உறுதியான பிறகு மஞ்சள் பை கையில் எடுத்துக்கொண்டு கதவை பூட்டிவிட்டு கிளம்பினேன்.

நகர எல்லைகள் எல்லாம் இப்போது காவலர்களால் நிரம்பி வழிகிறது. எனவே அலுவலக நேரத்தில் மக்கள் கூட்டத்தோடு கூட்டமாக நகரினுள் சென்று விடவேண்டும். அதற்கு தகுந்த நெரிசலான பேருந்தில் ஏறி போலிசின் பார்வையில் தப்பினேன். இனி மாநாட்டு திடலில் இருக்கும் போலீஸ் மட்டுமே. ஆனால் அவர்களையும்  கட்சிக்காரர்களுடன் சென்று ஏமாற்றி விட்டு மேடையின் அருகில் சென்று அமர்ந்தேன். கூட்டம் ஆரம்பிக்க இன்னும் நேரம் இருக்கிறது. அது வரை காத்திருக்க வேண்டும். தலைமையின் உத்தரவுப்படி நான் இன்றுடன் இறந்து விடவேண்டும். ஆனால் வாழும் ஆசை வற்புறுத்துவதால் இதை மட்டும் முடித்து விட்டு ஏதேனும் தூர கிராமத்திற்க்கு சென்று விடவேண்டும். கண்களை துலாவ விட்டேன் தூரத்தில் அட நம்ம கான்ஸ்டபில், அவரை தவிர்க்க பக்கத்தில் இருந்தவரிடம் பேச்சு கொடுத்துகொண்டு இருந்தேன். கான்ஸ்டபில் என்னை பார்க்கவில்லை, சென்றவர் மேடையின் பின்புறம் மறைந்தார்.

எப்படியும் இன்னும் அரை மணி நேரத்தில் கூட்டம் ஆரம்பித்து விடும். அதற்க்கு ஒரு மணி நேரம் கழித்து பையை வைத்து விட்டு நடையை கட்ட வேண்டியது தான். எப்படியும் ஐம்பது பேராவது சொர்க்கம் செல்வார்கள், அது போதும். இப்படியே ஒரு மணி நேரம் கழிந்திருக்கும். மேடையை பார்த்தேன் தேசிய தலைவர் ஒருவர் நம் நாட்டை பற்றிய பெருமைகளை பேசிக்கொண்டிருந்தார். எனக்கு கோபம் தலைக்கேறியது. எல்லாம் பொய் இவர்கள் தண்டிக்கப்பட வேண்டியவர்கள். பைக்குள் கைவிட்டு டைமர் பட்டனை தேடி பிடித்து 5 நிமிடங்கள் வைக்க வேண்டும் என்ற தலைமையின் உத்தரவை 10 நிமிடங்கள் என மாற்றி வைத்து, பையை அப்படியே அருகிலிருந்த மரக்கம்பத்தின் ஓரத்தில் கிடத்தி விட்டு கிளம்பினேன்.

வேகமான நடையில் மாநாட்டின் வாயிலை எட்டிப்பிடிக்க எட்டு நிமிடங்கள் ஆனது. அங்கிருந்த ஒரு பெஞ்சில் அமர்ந்து ஆசுவாசப்படுத்திக்கொண்டேன். நடப்பதை இங்கிருந்து வேடிக்கை பார்த்து விட்டு கிளம்பலாம். வாட்ச்சை பார்த்தேன் இன்னும் ஒரு நிமிடம் இருக்கிறது. அதற்கு பிறகு நான் தீவிர வாதியல்ல, உயிர் பிழைத்த சுதந்திர மனிதன். தூரத்தில் யாரோ வேகமாக என்னை நோக்கி வருவது தெரிந்தது. இது கான்ஸ்டபில் ஆச்சே இவர் எதுக்கு என யோசிக்கும் போதே தூரத்தில் இருந்து சத்தமாக பேசிக்கொண்டே வந்தார் "தம்பி உங்கள மதியம் இருந்து பார்க்கிறேன் பேசலாமுன்னு முடியல. இது உங்க" அப்பொழுது தான் பார்த்தேன் அது மஞ்சள் பை, அவ்வளவு தான் நேரம் முடிந்தது.

அடுத்த நாள் பத்திரிக்கைகளில்

"தீவிரவாதியை பிடிக்க முயன்ற காவலர் தீவிரவாதியுடன் குண்டு வெடிப்பில் பலியானார்:"

அப்பா

அன்புள்ள அப்பாவுக்கு,

எனக்கு உங்களை மிகவும் பிடிக்கும். இந்த கடிதத்தை நீங்கள் படிக்க வாய்ப்பே இல்லை என்று தெரிந்தும் இப்படி தொடர்ந்து எழுதிக்கொண்டே இருக்கின்றேன். அனுபவங்கள் என்னை மிகவும் பொறுமைக்காரனாக ஆக்கி உள்ளது. இருந்தும் உங்களைப்போல பொறுமையாக இருக்க முடிவதில்லை. 

நீங்கள் எனக்கு கற்றுக்கொடுத்தது என்று எதுவுமில்லை. அறிவுரையும் கூறியதில்லை. நான் உங்களை பார்த்தும் அருகில் இருந்தும் கற்றுக்கொண்டவை ஏராளம். உங்கள் மௌனம் மட்டும் கற்றுக்கொடுத்த பாடங்களை எந்த புத்தகமும் தந்ததில்லை. இருவருக்கும் பேச நிறைய விஷயங்கள் இருந்தும் என்றுமே அதிகம் பேசிக்கொண்டதில்லை. அவ்வாறு பேசாமல் இருந்த தருணங்களை இன்று நினைத்தால் மனது வலிக்கிறது.  

நான் பிறந்த போது தமிழகம் முழுக்க பந்த், அதனால் நீங்கள் சைக்கிளிலேயே 20km வந்து என்னை பார்த்ததாக அம்மா சொல்லி கேட்டிருக்கிறேன். சிறு வயதில் குடும்பமாக எல்லோரும் மேட்டுப்பாளையம் பத்திரகாளியம்மன் கோவிலுக்கும், பண்ணாரி கோவிலுக்கு செல்லும் போதெல்லாம் புளி சாதத்துடன் நீங்கள் கொடுத்த வாழைப்பழ சுவையும், ஒவ்வொரு வருடமும் ஐந்து நாட்கள் குடும்பத்துடன் சுற்றுலா சென்று அனுபவித்த எல்லையில்லா சந்தோசமும்  இன்னமும் மனதில் நிலைத்திருக்கின்றது. 

வீட்டில் யாருக்கும் எதையும் கேட்காமலே செய்பவர் நீங்கள். யாரும் கேட்காமலே என்னுடைய  10வது வயதிலேயே நீங்கள் தொலைக்காட்சி வாங்கி கொடுத்தீர்கள்.  காரணம் யார் வீட்டுக்கும் நான் தொலைக்காட்சி பார்க்க செல்லக்கூடாது என. இப்போதுதான் தெரிய வந்தது அப்போது நீங்கள் பெற்ற சம்பளம் 1000க்கும் குறைவு என்று.  

ஆசைப்பட்ட போதெல்லாம் என்னை சைக்கிளில் வைத்துகொண்டு சுற்றியுள்ளீர்கள். பக்கத்து ஊர் தியேட்டரில் திரைப்படம் பார்க்க முன் பக்க பாரில் வலிக்காமல் இருக்க துண்டை சுருட்டி உட்கார வைத்து கூட்டிப்போனது மறக்கவே முடியாத நினைவுகள். பின்னர் பெரியவனானதும் வசனம் புரியாமல் இருவரும் பார்த்த முதல் ஆங்கில பட அனுபவமான Cliff  Hangerக்கு புளி சாதத்தை கட்டிக்கொண்டு போனது கண்ணில் நிற்கிறது. இன்று அந்த பட வசனம் புரிந்து கொண்டு பார்க்கும் போது அதை உங்களிடம்  சொல்லி சிரிக்க நீங்கள் இல்லை.

நான் பள்ளி சென்ற நாள் முதல் மதிப்பெண் குறைவு என்று என்னை என்றுமே திட்டியதில்லை. அடுத்து என்ன படிக்க போகிறாய் என்று கேட்டதும் இல்லை. எல்லாவற்றையும் என் முடிவுக்கே விட்டவர். கல்லூரியில் இடம் கிடைக்காமல் தனியார் கல்லூரிக்கு நடையாய் நடந்து, கடைசியில் 10,000 பணம் சரி செய்து கட்ட வந்தபோது, நான் நம்பிக்கையுடன் அரசு கல்லூரியில் கிடைக்கும் என்று கூறிய இரு நாட்களில் இடம் கிடைத்து அவர்கள் பணம் கட்ட சொன்னபோது  நீங்கள் 10,000 கொடுக்க அவர்கள் வெறும் 10 ரூபாய் என்று சொல்ல நீங்கள் அடைந்த சந்தோசத்தினை உணர்ந்தேன். 

வேலைக்கு போனதும் சம்பளம் எவ்வளவு என்று கேட்கவில்லை. நானும் உங்களிடம் ஒரு நாளும் கொடுத்ததில்லை. நான் அதை சேமித்து தங்கைக்கு நகை எடுக்க கொடுத்தபோது நீங்கள் அடைந்த பூரிப்பை உணர்ந்தேன். மில்லுக்கு போக கஷ்டம் என்றபோது வேலையே விட்டுவிட்டு tempo வை என் பேரில் வாங்கினீர்கள். அப்போது நீங்கள் வங்கிக்கு கூப்பிடும்போதெல்லாம் நிறைய கோபப்பட்டிருக்கிறேன், அதற்கும் பொறுமையாகவே இருந்தீர்கள். இன்றைக்கு நினைத்தால் என் மீது கோபம் வருகிறது.

நண்பர்கள் எல்லோரும் பைக் வைத்திருக்கிறார்கள் என்று எனக்கு பிடித்த யமஹா பைக் வாங்கின போதும், அதை ஒரு நாள் தள்ளி நிறுத்த ஆசைப்பட்டு வண்டியுடன் விழுந்துவிட்டு நீங்கள் சிரித்த சிரிப்பு இன்றும் மறக்க முடியவில்லை. நான் வெளியூர் சென்ற போதெல்லாம் பைக்கை உங்கள் நண்பரிடம் கொடுத்து சர்வீஸ் செய்து வைத்தீர்கள், இன்றைக்கு பைக்கை துடைக்க கூட யாரும் இல்லை. ஆனால் ஒரு நாள் கூட என்னுடன் வண்டியில் வராமல் எல்லா இடங்களுக்கும் கடைசி வரை சைக்கிளிலேயே வந்தீர்கள். அன்றைக்கு வற்புறுத்தி உங்களை அழைத்து செல்லாதது இன்றும் என் நெஞ்சை வதைக்கிறது.

ஆறு வருடங்களுக்கு முந்தைய ஒரு வெள்ளிக்கிழமை நாளின் இரவில் நான் நண்பர்களுடன் வீட்டினுள் இருந்தேன். நீங்கள் வாசலில் நின்று பார்த்தீர்கள். அதுதான் கடைசி பார்வை என்று தெரியவில்லை. காலையில் எழுந்ததும் சொன்னார்கள் நீங்கள் மாட்டுக்கு புல் அறுக்க சென்ற இடத்தில் மயக்கம் அடைந்து விட்டீர்கள் என்று, அம்மாவும் நானும் எவ்வளவு வேகமாக வந்தும் உங்களை காப்பாற்ற முடியாமல் போனது. அடுத்த சில நாட்களில் தான் தெரிய வந்தது நீங்கள் நெஞ்சு வலிக்காக நம் ஊர் மருத்துவரிடமே காட்டிக்கொண்டிருந்தது. உங்களுக்கு என்றைக்குமே எங்களை கஷ்டப்படுத்தி விடக்கூடாது என்ற எண்ணம். அதை உங்கள் மரணத்திலும் நிறைவேற்றி விட்டீர்கள். ஆனால் உங்கள் மரணத்துக்கு பிந்தைய வாழ்க்கைதான் கஷ்டம் நிறைந்தது என்று நீங்கள் ஏன் அப்பா நினைக்கவில்லை. உங்கள் இருப்பு ஒன்றே போதும் எங்களுடைய எல்லா செயல்களும் சரியாக இருந்திருக்குமே.

இன்றைக்கு நீங்கள் இருந்திருந்தால் என்னுடைய வாழ்க்கை வேறு மாதிரி அமைந்திருக்கும். உங்கள் பெயருக்கு எந்த விதத்திலும் இழுக்கு வரக்கூடாது என நினைத்தேன். எனக்கு தெரியும் நீங்கள் இதற்கு கூட கோபப்பட மாட்டீர்கள் என்று.  என்னை எந்த குறையும் இல்லாமல் வளர்த்த உங்களுக்கு , எந்த விதத்திலும் நான் நன்றிக்கடனை திருப்பி செலுத்த முடியாமல் போய்விட்டது மேலும் நான் அதற்கு அருகதை அற்றவன் கூட. நான் இறைவனை கேட்டுக்கொள்கிறேன் அடுத்த பிறப்பிலும் உங்களுக்கே பிள்ளையாக பிறந்து உங்களுக்கு இப்போது கொடுக்க முடியாத சந்தோசத்தை கொடுக்க வேண்டும், ஏனென்றால் உங்கள்  இழப்பில் அதிகம் பாதிக்கப்பட்டது நான்தான். இனியாவது உங்களைப்போல வாழ நினைக்கிறன், ஏனென்றால் எனக்கு உங்களை மிகவும் பிடிக்கும் அப்பா.

இப்படிக்கு,

உங்கள் அன்பு மகன்.

Google+ கருத்துக்களை blogger-ல் தெரிய வைக்க

இன்றைய பிளாக்கர் உலகில் ப்ளாக் எழுதுவதை விட கடினமானது கருத்துக்களை தெரிவிப்பது. நாம் என்னதான் மற்ற பிளாக்கரின் ப்ளாக்களை மாய்ந்து மாய்ந்து படித்து கருத்து தெரிவித்தாலும் நம்முடைய பாத்திரத்திற்கு என்ன கிடைக்கிறது என்பதே மிக முக்கியம். 

இப்பொழுது ப்ளாக்-களை Google+ லும் இணைத்துக்கொள்ளும் வசதி உள்ளதால், அதற்கான கருத்துக்களை அங்கேயே தெரிவிக்கவும் முடிகின்றது. இப்படி ஒரு ப்ளாக்-குக்கான கருத்துக்கள்  இரண்டு இடங்களில் தெரிவிக்க வசதி உள்ளது. 

இப்பொழுது Google+ கருத்துக்களை நம்முடைய பிளாக்கரில் இணைத்துக்கொள்ள வசதி ஏற்படுத்தப்பட்டுள்ளது. இதன் மூலம் உங்கள் வலைப்பதிவில் வாசகர்கள் இப்போது பகிரங்கமாக, அல்லது தனிப்பட்ட முறையில் Google+ இல் தமது வட்டங்களில் கருத்துக்களை தெரிவிக்கலாம். கருத்துக்களை பார்க்கும்போது போது, அவர்கள் வட்டங்களில் உள்ளவர்களின் கருத்துக்களை மட்டுமே காண முடியும். மேலும் இவை top comments என வகைப்படுதப்படுகிறது.  

சூனியம்

"சாமி நட்ட நடு ராத்திரியில எல்லாம் தெருவுக்கு போனா குடுகுடுப்பைகாரன் வருவான், நம்ம அவன பார்க்கக்கூடாது." குழந்தை பருவத்தில் அம்மா அடிக்கடி சொன்ன வார்த்தை. இதனால் ஒண்ணுக்கு போக கூட பயப்பட்டு பாயிலேயே போன நாட்கள் பல.

பள்ளிபருவத்தில் ஊர் நண்பர்களிடம் இதை பற்றி பேசப்பேச குடுகுடுப்பைக்காரன் அபரிமிதமான திறன் கொண்ட மனிதனாக வளர்ந்தான். அதாவது அம்மாவாசை இரவு 12 மணிக்கு சுடுகாட்டில் பிணத்தை வைத்து பூஜை செய்து அதற்கு பின்னர் வரும் ஞாயிறுகளில் ஊரை அம்மணமாக வளம் வருவான் என்றும், ஏதாவது ஒரு வீட்டின் முன் நின்று உடுக்கை அடித்து விட்டு சென்றான் என்றால் காலையில் திரும்பவும் வந்து குறி சொல்வான். இரவில் அவன் எதிரில் சென்றால் ரத்தம் கக்கி சாக நேரும் என ஏராள சக்தி படைத்தவனாக பேச்சின் மூலம் வளர்ந்தான்.

இதன் காரணமாக இரவில் பத்து மணிக்கு அப்புறம் கேட்கும் சத்தம் எல்லாம் குடுகுடுப்பைகாரன் சத்தமாகவே பட்டது. போதாதற்கு அம்மாவிடம்  காலையில் பக்கத்து வீட்டு அக்கா கு.கு காரனின் வருகையை பேசி என்னை பீதிக்குள்ளக்குவாள். 

விளையாட்டின் மூலம் சிறிது காலம் மறந்திருந்த சூனியம் டியூஷன் வடிவில் வந்தது. ஒன்பதாம் வகுப்பில் ஆங்கிலம் மிகவும் கசந்ததால் பக்கத்து ஊருக்கு டியூஷன் சென்றேன். ஏனென்றால் பல நண்பர்கள் அங்கேதான் சென்றனர். ஒரு வாரம் எந்த பிரச்சினையும் இல்லாமல் சென்றது. தினமும் எல்லோரும் ஒன்றாக சைக்கிளில் சென்று திரும்புவது வழக்கம். அன்றைக்கு ஏழரை ஆங்கில வடிவில் வந்தது. டியூஷன் வாத்தியாருக்கு என்னுடைய ஆங்கில புலமை தெரிய வந்ததால் அன்று ஒரு மணி நேரம் அதிகமாக வகுப்பு எடுத்தார். அதனால் நான் மட்டும் 9 மணிக்கு வீட்டுக்கு கிளம்பினேன். தனியாக செல்வதை பற்றி யோசிக்கவே இல்லை, நடுவில் இருக்கும் சுடுகாட்டை நெருங்கும்போதுதான் பயம் உச்சந்தலைக்கு உரைத்தது.  

சிறிது நேரம் நின்று யாராவது வருகிறார்களா என பொறுத்திருந்து பார்த்தால் யாரையும் காணோம். பஸ் மற்றும் பைக்காரர்கள் தான் வேகமாக சென்றனர். சரி கண்ணை திருப்பாமல் வேகமாக சென்று விடலாம் என முடிவெடுத்து சைக்கிளை மிதித்தேன். சுடுகாட்டை நெருங்கும்போது இதயம் வாய் வரை வந்து சென்றது.மனதில் பார்க்க கூடாது என நினைப்பதை தான் ஓரக்கண்ணால் பார்க்க தோன்றும் என்ற விதிப்படி ஓரக்கண்ணால் சுடுகாட்டை பார்த்தல் அங்கே ஒரு பிணத்தை எரித்து கொண்டு இருந்தார்கள்.அவ்வளவுதான் எனக்குள் என்ன ஏற்பட்டது என்று தெரியவில்லை. வேகம் என்றால் வேகம் பேய் வேகத்தில் சைக்கிளை மிதித்தேன். இரண்டே நிமிடத்தில் இரண்டு கிலோ மீட்டர் தூரத்தை கடந்து மனித நடமாட்டம் தெரிந்த ஊர் எல்லையில் தான் சைக்கிளை நிறுத்தினேன். தூக்கத்தில் எரிகிற பிணம் என்னை துரத்தியதில், அன்றோடு டியூஷன் அத்தியாம் முடிந்தது.

இளம் வயதில் நண்பர்களுடனான பேச்சில் ஊரில் யாரெல்லாம் சூனியம் வைப்பவர்கள், என்ன என்ன செய்கிறார்கள் என்ற ஆராய்ச்சி வெகு தீவிரமாக நடந்தது. இந்த காலகட்டத்தில் தான் கோட்டயம் புஷ்பநாத் நாவல்கள் அறிமுகம் ஆனது. அதில் வரும் பணிக்கர்கள் மற்றும் தனி பங்களாக்கள்   பற்றி உருவகம் செய்து தூக்கம் இழந்தேன். இரவில் கேட்கும் எல்லா சத்தங்களுக்கும் காரணம் குகு காரனே என்ற எண்ணம் ஏற்பட்டது. மார்கழி மாத அதிகாலை பஜனைகள் கூட அவனுடைய சத்தமே என்றது மனம். 

கல்லூரி காலத்தில் இவற்றை சோதனை செய்து பார்க்கும் அளவுக்கு மன திடம் ஏற்பட்டது. எல்லா நாள் இரவில் சுடுகாட்டுக்கு சென்றாலும் அது யாரும் இல்லாமல் அநாதையாகவே இருந்தது. குகு காரன் சத்தம் கேட்கும்போது எழுந்து வந்து பார்த்தால் அவன் மிக சாதரணமாக என்னை கடந்து போனான். மேலும் ஆராய்ந்ததில் குகு காரர்கள் என்பது குறி சொல்வதை தொழிலாக கொண்டுள்ள சமூகம் என தெரிந்தது. அவர்களை பற்றிய பயம் ஒழிந்து எந்த நேரத்திலும் எங்கும் செல்ல தைரியம் ஏற்பட்டது.

சும்மா இருந்த சூனியத்தை என் சித்தி இழுத்துக்கொண்டு வந்தார்கள், என்னுடைய தாத்தா இறந்த சமயத்தில் என் சித்தி குடும்ப சண்டையில் கோபத்தில் என் அப்பாவுக்கு சாபமிட, அதேபோல அவர் சில வருடம் கழித்து இறந்ததும் அம்மா ஜோசியம் பார்க்க  சித்தப்பா குடும்பம் செய்த சூனியத்தால் தான் இறந்தார் என்றதும் எனக்கு ஜோசியக்காரன் மேல்தான் கோபம் .வந்தது.  அதுவும் சூனியத்தை வீட்டினுள் வைத்து உள்ளனர் என்றதும் சிரிப்புதான் வந்தது. ஜோசியக்காரனுக்கு இது தொழில், அதற்காக அவன் ஏதாவது பொய்யை சொல்லியே ஆக வேண்டும். பிறகு ஏற்பட்ட பொருளாதார உயர்வின் காரணமாக இப்படிப்பட்ட பேச்சுக்கள் மறைந்தன.

காதலித்து வீட்டை எதிர்த்து கல்யாணம் செய்து கொண்ட பிறகு தனிக்குடித்தனம் என்று ஆனது. நன்றாக சென்ற வாழ்க்கையில் சூனியம் மனைவியின் வடிவில் திரும்ப வந்தது. தங்கையின் கணவருக்கு என் அம்மாவுடன் ஏற்பட்ட மனஸ்தாபத்தில் என்னுடைய அம்மாவை பற்றி மிக நல்ல விதமாக என் மனைவியிடம் சொல்ல, அவளும் நல்லவற்றை தவிர கேட்டுக்கொண்டாள். பிறகு ஒவ்வொரு சண்டைக்கும் காரணம் என் அம்மா வைத்த சூனியம் என்று பேச ஆரம்பித்தாள்.  மேலும் மாமியாரும் சேர்ந்து கொண்டு கோவிலில் சாமியாடி சொன்னார், உங்கள் வீட்டுக்குள் உள்ளது என்று. எவனோ ஒரு சாமியடியாம் அவன் சொன்னால் நம்புகிற மக்கள், அவனைப்பற்றி அவன் வீட்டில் அல்லது பக்கத்து வீட்டு மனிதர்களிடம் கேட்டால் தெரியும் என மனதில் நினைத்துக்கொண்டேன். ஆனால் மனம் கோபப்படுகிறது சூனியம் இப்படி வாழ்க்கையை சூறையாடுகிறதே என்று.

இன்று பைத்தியம் பிடிக்கும் நிலைக்கு சென்று சுயமாகவே தன்னிலைக்கு திரும்பிவிட்டேன். இறுதி முடிவு எடுத்துவிட்டேன் நானே சூனியம் கற்று முதலில் எனக்கே வைத்துக்கொள்வது என்று. அதில் நான் பிழைக்காவிட்டால் பேப்பரில் என் மரண செய்தியை தெரிந்துகொள்ளுங்கள். பிழைத்துவிட்டால் அதே பேப்பரில் என்னுடைய கீழ்காணும் விளம்பரத்தை பார்த்து என்னிடம் வாருங்கள்.

 "உங்கள் தொழில் எதிரிகளுக்கு பில்லி சூனியம் வைக்க வேண்டுமா, பிடித்த பெண்ணை வசியம் செய்ய, அரசியலில் எதிரிகளுக்கு குட்டிசாத்தானை ஏவி விட வேண்டுமா அணுகவும் - மோகன் பணிக்கர் "       

தெலுங்கானா வரலாறும் போராட்டமும்

தெலுங்கானா போராட்டம் என்பது இன்று நேற்றல்ல சுதந்திரம் பெற்ற காலம்  முதல் இருந்து வருகிறது. சுதந்திரம் பெற்ற பொழுது தெலுங்கு பேசும் மக்கள் மொத்தம் 22 மாவட்டங்களில் இருந்தனர். அவற்றில் 9 ஹைதராபாத் நிஜாமிலும், 12 மதராஸ் மாநிலத்திலும் இருந்தன. 

ஹைதராபாத் நிஜாம் ஓட்டம்:

இன்றைய ஆந்திரா என்பது மொழியால் பொதுவானது என்றாலும் மூன்று பிரிவானது, ராயலசீமா எனப்படும் பழைய மதராஸ் மாநிலத்தில் இருந்த தென் மாவட்டங்கள். ஆந்திரா எனப்படும்  கிழக்கு கடற்கரை ஓர மாவட்டங்கள் மற்றும் மத்தியில் இருந்த ஹைதராபாத் அல்லது தெலுங்கனா எனப்படும் பழைய ஹைதராபாத் மாநிலம். 

இதில் ஹைதராபாத் மாநிலம் என்பது சுதந்திரத்திற்கு பின்னரும் தனி நாடாக இருந்தது. அதன் மன்னன் ஒஸ்மான் அலி கான். அதற்கென தனி சட்டம், மொழி (ஆமாம் உருது! இன்றும் இது அதிக மக்களால் பேசப்படுவது), ராணுவம், நாணயம், ரெயில்வே, போஸ்டல் ஸ்டாம்ப் என இருந்தன. 1948 ம் வருடம் செப்டம்பர் 17 அன்று, அப்போதைய உள்துறை அமைச்சர் திரு. வல்லபாய் பட்டேல் அவர்கள் மற்றும் இந்திய ராணுவத்தின் நடவடிக்கையால் இந்தியாவுடன் இணைக்கப்பட்டது. அந்த அரசர் துருக்கி நாட்டுக்கு தப்பி ஓடினார்.

ஸ்ரீ பொட்டி ஸ்ரீ ராமுலு இறப்பு :

பிரச்சனை இந்த மனிதரின் இறப்பில் இருந்து ஆரம்பம் ஆகிறது. 1952 அக்டோபர் மாதம் ஸ்ரீ பொட்டி ஸ்ரீ ராமுலு, ஆந்திர ராஷ்டிர என்ற மொழிவாரி மாநிலம் கோரி 63 நாட்கள் உண்ணாவிரதம் இருந்து இறந்தார். இதற்கு பின்னர் ஏற்பட்ட கலவரம் காரணமாக, அப்போதைய மத்திய அரசு 1953 அக்டோபர் 1 அன்று இந்தியாவின் முதல் மொழிவாரி மாநிலமாக ஆந்திரா பிரதேசை உருவாக்கியது. இதன் தலை நகராக கர்னூல் இருந்தது. ஆனாலும் தெலுங்கானா பகுதி இணையாமல் இருந்தது. பின்னர் மத்திய அரசால் தொடங்கப்பட்ட மாநில மறு சீராய்வு கமிட்டி-ன் பரிந்துரைப்படியும், தெலுங்கானா தலைவர்கள் மற்றும் ஆந்திரா தலைவர்களிடையே ஏற்பட்ட ஒப்பந்தப்படி தெலுங்கானா பகுதி ஆந்திரா மாநிலத்துடன் இணைந்தது.

நீதிபதியின் கருத்து  மற்றும் ஒப்பந்தம்:

அப்போதைய உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதி திரு. பாசல் அலி அவர்கள் தெலுங்கானா தனியாக இருக்க வேண்டும். அந்த மக்கள் விரும்பினால் மற்றும் சட்டசபையின் 3ல் 2பங்கு ஆதரவுடன் ஆந்திராவுடன் இணையலாம் எனவும் இணைப்புக்கு ஆதரவாக மற்றும் எதிர்ப்பாக தன்னுடைய கருத்துக்களை கூறினார்:

ஆதரவான கருத்துக்கள்:

1.  ஆந்திர பகுதி, ஹைதராபாத் பகுதியின் வளர்ச்சி மற்றும் உள்கட்டமைப்பை உபயோகப்படுதுவதன் மூலம் அதன் தலை நகர (கர்நூல்) பிரச்சனைக்கு தீர்வு காணலாம்

2. கனிம மற்றும் வேளாண் வளங்களை பரிமாறிக்கொள்வதன் மூலம் சீரான வளர்ச்சி காணலாம்.

எதிர் கருத்துக்கள்:

1. வளர்ச்சியில் சரி சமம் இல்லா பகுதிகளை இணைப்பது கூடாது 

2. ஆந்திரா பற்றாக்குறை நிதியிலும், ஹைதராபாத் மிகுதி நிதியிலும் உள்ளவை. இந்த பகுதிகளை இணைப்பது ஆபத்தானது 

3. தெலுகு ஆட்சி மொழி ஆவதன் மூலம் தெலுங்கானா மக்கள் பாதிப்படைவர். * அங்கு பலகாலமாக உருது ஆட்சி மொழி

4. தெலுங்கானா மலை சார் பகுதி ஆனால் ஆந்திரா சம தள பகுதி, எனவே தண்ணீர் பங்கீடு பிரச்சனை வர வாய்ப்புள்ளது 

இரு பகுதிகளின் தலைவர்கள் ஏற்றுக்கொண்ட ஒப்பந்த சரத்துக்கள் கீழே :

1. ஒரு பகுதியை சார்ந்தவர் முதலமைச்சர் பதவியில் இருந்தால் மற்றொரு பகுதியை சேர்ந்தவர் துணை முதல்வர் ஆக வேண்டும் மற்றும் முக்கிய துறைகளில் ஏதேனும் இரண்டு தெலுங்கானா பகுதிக்கு ஒதுக்கப்படவேண்டும்.(சஞ்சீவ ரெட்டி காலத்தில் துணை முதல்வர் பதவி ஒழிக்கப்பட்டது)

2. மது விலக்கு ஆந்திரா பகுதிக்கு மட்டும். (தெலுங்கானாவில் மது விற்ற பணம் ஆந்திராவின் வளர்ச்சிக்கு பயன்படுத்தப்பட்டது)

3. நிர்வாக செலவுகள் 2:1 (ஆந்திரா : தெலுங்கானா) என்ற அளவில் பிரிப்பு ( ஆந்திரா தெலுங்கானா பணத்தை உபயோகித்தது)

4. வேலைவாய்ப்பு - மக்கள் தொகை அடிப்படையில்

5. தெலுங்கானா பகுதியில் 12 வருடங்களுக்கு மேல் வசிப்பவருக்கே வேலை  (இது பின்பு 4 வருடம் என ஆனது )

6. ஆந்திரா பகுதி மக்கள் தெலுங்கானா பகுதியில் விவசாய நிலங்களை வாங்க முடியாது 

இந்த ஒப்பந்தத்தின் நிலைமையை தற்போதைய நிலைமையுடன் ஒப்பிட்டு பார்த்து நீங்களே தெரிந்து கொள்ளலாம்.

முதல் போராட்டம் :

1969 ம் ஆண்டு தெலுங்கானா பகுதி மாணவர்கள் மொழிப்பிரச்சனை மற்றும் வேலை வாய்ப்பு காரணங்களுக்காக போராட்டம் நடத்தினர். ஒஸ்மானியா பல்கலைக்கழகம் போராட்ட களமாக இருந்தது.  மர்ரி சன்னா ரெட்டி தலைமை தாங்கி நடத்தினார். "ஜெய் தெலுங்கானா" என்று முழங்கிய இவர், இந்திரா காந்தியின் அரசியலில் சிக்கி தன்னுடைய தெலுங்கானா பிரஜா சமிதி கட்சியை காங்கிரசுடன் இணைத்து முதலமைச்சர் பதவியை பெற்றுக்கொண்டு போராட்டத்தை கைவிட்டார். ஆனால் இந்த போராட்டத்தில் உயிரழந்த மாணவர்களின் எண்ணிக்கை 350க்கு மேல் இருக்கும். இவருக்கு அடுத்து தெலுங்கானா பகுதியை சேர்ந்த நரசிம்ம ராவ் (சிரிக்காத பிரதமர் தான்) அவர்களும் முதலமைச்சர் ஆக்கப்பட்டு போராட்ட வேகம் தணிக்கப்பட்டது. இது மறுபடியும் அரசியலாக்கப்பட்டது 90 களில் தான்.

சந்திரசேகர ராவ்:

தற்போதைய தெலுங்கானா ராஷ்டிர சமிதி கட்சியின் தலைவரான இவரே அடுத்த போராட்டத்தை ஆரம்பித்து வைத்தவர். ஆனால் இந்த முறை தன்னுடைய சுய லாபத்துக்காக. தெலுங்கு தேசம் கட்சியில் இருந்த இவர், 1999 ம் ஆண்டு சந்திரபாபு நாயுடு தலைமையிலான ஆட்சியில் அமைச்சர் பதவியை எதிர்பார்த்த இவருக்கு துணை சபா நாயகர் பதவி கிடைத்தது. இதனால் ஏமாற்றம் அடைந்தவர் 2001ல் அந்த கட்சியை விட்டு வெளியேறி ஆரம்பித்ததுதான் தெலுங்கானா ராஷ்டிர சமிதி கட்சி. தனி மாநில கொள்கைக்கு வித்தியாசமாக காங்கிரஸ் மற்றும் பாஜக ஆதரவு தெரிவிக்க கம்யூனிஸ்ட் மற்றும் தெலுங்கு தேசம் எதிர்ப்பு தெரிவித்தது. ஆனாலும் சந்திர சேகர ராவ் தொடக்கி வைத்த உண்ணா விரத போராட்டங்கள், மாணவர்களின் தொடர்ச்சிப்போராட்டங்கள் மற்றும் சில தற்கொலைகளின் காரணமாக தள்ளி போடப்பட்டு வந்த தெலுங்கானா மாநிலம் தற்போது வடிவம் பெற்றுள்ளது. ஆனால் ஆந்திரா பகுதியினர் இதற்கு எதிர்ப்பு  தெரிவித்து கொண்டுதான் இருக்கின்றனர். ஏனென்றால் ஹைதராபாத் நகரமே தெலுங்கானா பகுதியில் தான் உள்ளது. தெலுங்கானாவுக்கும், ஆந்திரா மாநிலத்திற்கும் ஹைதராபாத் பொதுவான தலை நகராக அடுத்த 10 வருடங்க்களுக்கு இருக்கும் என தெரிவித்துள்ளனர். 

காரணங்கள்:

 இந்த பிரிவினைக்கான காரணங்கள் என பார்த்தால் முதலாவது சுதந்திரதிற்கு முன்னும் பின்னும் தெலுங்கானா மக்கள் சுதந்திரமாக இருந்தனர் ஆனால் நில பிரபுக்களிடம் அடிமையாக இருந்தனர். இணைப்பிற்கு பிறகு சுதந்திரம் என்ற பெயரில்  அவர்களின் பிரச்சனை தீர்க்கப்படவில்லை.

இணைப்புக்கு பின்னர் தெலுங்கானா பகுதியில் போதுமான தொழில் கட்டமைப்பு இல்லாதது, போதிய வேலை வாய்ப்பின்மை மற்றும் இரண்டு பகுதிகளுக்கு இடையிலான ஏற்றத்தாழ்வு என கவனிகாப்படாத பிரச்சனைகள் ஏராளம். ஆனால் இந்த காரணங்களுக்காக மாநிலத்தை பிரிப்பது என்பது எந்த விதத்திலும் தீர்வாகாது. பிரிப்பதனால் மட்டும் தெலுங்கானா பிரச்சனைகள் தீர்ந்து விடாது, ஏனெனில் இது முழுக்க முழுக்க அரசியல்வாதிகளின் சுய நலத்திற்காக ஓட்டு வாங்க மட்டுமே பிரிக்கப்படுகிறது. இதற்கு ஒரே மாற்று சிறந்த நிர்வாகம் மற்றும் பரவலாக்கப்பட்ட வளர்ச்சி மட்டுமே.    

முடிவு:
அரசின் இந்த பிரிவினை முடிவை தொடர்ந்து பல விவாதங்களுக்கு இட்டுச்செல்லும். மேலும் தனி மாநிலம் கேட்கும் மற்ற பிரிவினைவாதிகளுக்கு, இது முன்னுதாரணமாக மேற்கோள் காட்டப்படும்.

தற்பொழுது பிரிக்க காத்திருக்கும் மாநிலங்கள்:

போடோலாந்து   - அசாம்
bundelkand (தமிழாக்கம் தவறான அர்த்தத்தை கொடுக்கிறது) - உத்தர பிரதேஷ் மற்றும் மத்திய பிரதேஷ்
போஜ்பூர் - உத்தர பிரதேஷ் மற்றும் பீகார்
கூர்க் - கர்நாடகம்
கோர்க்காலாந்து - மேற்கு வங்காளம்
மரத்வாடா மற்றும் விதர்பா - மகாராஷ்டிரம்
மிதிலாஞ்சல்  - பீகார்

நம் நாடு பல கலாச்சார மற்றும் பல மொழி சமூகத்தின் மூலம் பிரபலமானது.  மாநிலங்களை பிரிப்பது என்பது மாநிலம் சார்ந்த வேறுபாட்டை அதிகப்படுத்தும். மேலும் மாநிலம் சார்ந்த அடையாளம் என்பது தேசிய அடையாளத்தை அழித்து விடும்.

போதிய நிதிகளை பின்தங்கிய பகுதிகளுக்கு ஒதுக்கி வளங்களை சமமாக பகிர்ந்து கொள்வதன் மூலம் ஒன்று பட்ட வளர்ச்சியினை நாடு அல்லது மாநிலங்கள் அடையலாம். ஆனால் பிரிவினைக்கு பின்பான இத்தகைய செயல்கள் எந்த விதத்திலும் ஒற்றுமைக்கு உதவாது. 

ஏற்கனவே அண்டை நாடுகள் நம் நாட்டில் பிரிவினை வாதத்தை தூண்டி வருகிறது. மேலும் உலக பொருளாதார மயமாக்களில் மற்ற நாடுகளுடன் போட்டியிட வேண்டிய சூழ்நிலையில், நாம் நாட்டின் உள்ளேயே எல்லைக்கோடுகளை அதிகப்படுத்தி கொண்டிருந்தால், இந்த பிரிவினைகள் நம்மை பின்னோக்கி கொண்டு செல்லும்.  நாட்டின் வளர்ச்சி என்பது ஒன்று பட்ட மக்களால் மட்டுமே முடியம்.

சாப்பாடு

கடந்த ஒரு மாத காலமாக சாப்பாட்டு பிரச்சனை சாதாரண மக்களை விட மத்திய, மாநில அரசுகளையும், அமைச்சர்களையும் விடாமல் துரத்துகின்றது. இது எதோ அவர்களுக்கு சோறு கிடைக்காத பிரச்சனை என நினைக்க வேண்டாம். கொழுத்து கிடக்கும் பன்றிகள் போல அவர்கள் சேற்றில் படுத்துக்கொண்டு பேசும் பேச்சுக்கள் தான் பிரச்சனை. 

முதலாவது உணவு பாதுகாப்பு சட்டம், இதை மிக துரிதமாக செயல்பாட்டுக்கு கொண்டுவர பார்க்கிறது மத்திய அரசு. இது ஒன்றும் புதிய திட்டம் அல்ல, ஏற்கனவே தமிழகம் மற்றும் சில மாநிலங்களில் நடைமுறையில் உள்ளதை நாடு முழுக்க உள்ள மக்களுக்கான பொதுவான திட்டமாக கொண்டு வர போகிறார்கள். இதன் மூலம் 5kg அரிசி ரூ.3, 5kg கோதுமை ரூ.2 மற்றும் 5kg இதர தானியங்கள் ரூ.1 க்கும் மக்களுக்கு விநியோகிக்க போகிறார்களாம். இதற்காக விவசாயிகளுக்கு மானிய விலையில் விதை மற்றும் உரம், போக்குவரத்து மற்றும் சேமிப்புக்கு என வருடத்திற்கு ரூ.1,25,000 கோடி செலவு செய்யப்போகிறது அரசு. 

இதில் உள்ள நிறைகளை விட குறைகள் அதிகம். அதாவது, நாம் கோதுமை உற்பத்தியில் தன்னிறைவு அடைந்துள்ளோம் ஆனால் இவற்றை சேமித்து வைக்க போதிய அளவு கிடங்குகள் இந்தியா உணவு கழகத்திடம்(FCI) இல்லை. அதே போல 45.5 மில்லியன் டன் தானியங்கள்(அரிசி, கோதுமை) கிடங்கில் இருப்பு வைக்கப்பட்டுள்ளது.  இது சரசாரி இருப்பின் அளவை விட மூன்று மடங்கு அதிகம். அவற்றை சேமிக்க வருடத்திற்கு ரூ.15,000 கோடி செலவு செய்யப்படுகிறது. மேலும் போக்குவரத்தின் போது சுமார் ரூ.500 கோடி மதிப்புள்ள தானியங்கள் விரயமாக்கப்படுகின்றன. ஆனால் FCI ஊழியர்களின் சம்பளம் வருடத்திற்கு ரூ.850 கோடி. இந்த முரண்பாடு எல்லா அரசு துறைகளுக்கும் பொதுவான ஒன்று. உள்-கட்டமைப்பை சரி செய்து விவசாயிகளுக்கான குறைந்தபட்ச விலையை அதிகப்படுதினாலே போதும், அதை விடுத்து இவ்வளவு பணம் வருடா வருடம் செலவிட்டால் மற்ற திட்டங்களுக்கான ஒதுக்கீடு குறையும், வரவு-செலவு திட்டத்தில்  பற்றாக்குறையை மேலும் அதிகப்படுத்தும்.

அரசு  முதலில் சேமிப்பு கிடங்குகளையும், போக்குவரத்தையும் ஒழுங்கு படுத்தி, சேமிப்பில் தேவைக்கு அதிகமாக உள்ளவற்றை பொது விநியோகத்தின் கீழ் கொண்டுவரலாம். ஆனால் இவர்கள் காட்டும் முனைப்பு இந்த திட்டத்தின் ஆதாயத்தை கருத்தில் கொண்டே. அதாவது JnNURM மற்றும் MGNREG திட்டங்கள் எப்படி செயல்படுகிறது என கண் கூடாக பார்க்கலாம். எங்கள் ஊரில் பாதாள சாக்கடை திட்டம் மற்றும் குறைவான கூலி கொடுத்து நீரே வராத பள்ளத்தை தோண்டிய கதைகள் நடந்தன. இதைப்பற்றி தனி பதிவே போடலாம். ஆனால் அடுத்த பிரதமர் ராகுல் அவர்கள் சுதந்திர இந்தியாவின் மிக சிறந்த திட்டம் இது என, அவருடைய பரம்பரையை கேவலப்படுத்துகிறார்.

இரண்டாவது பீகாரில் சத்துணவு சாப்பிட்ட 23 குழைந்தைகள் இறந்துள்ளனர். பீகாரின் மஷ்ரக் என்ற ஊரில் உள்ள பள்ளியில் மதிய உணவு சாப்பிட்ட 89 குழைந்தைகள் பாதிக்கப்பட்டுள்ளனர். அதை தொடர்ந்து 23 குழைந்தைகள் இறந்துள்ளனர். இதற்கு காரணம் உணவில் கலந்திருந்த நச்சுப் பொருளே (வேளாண் பூச்சி கொல்லி) ஆகும். இந்த ஆரம்ப பள்ளியின் தலைமை ஆசிரியையிடம் முன்பே குழைந்தைகள் உணவு சரியில்லை என .தெரிவித்து உள்ளனர். இந்த பள்ளியில் போதிய இட வசதி இல்லாத காரணத்தால் தலைமை ஆசிரியையின் வீட்டில் உணவு பொருட்கள் வைக்கப்பட்டுள்ளன. மேலும் அவர் கணவரின் கடையில் இருந்து தான் உணவு எண்ணெய் வாங்கப்பட்டுள்ளது.

குழந்தைகள் வாந்தி மற்றும் மயக்கம் அடைந்துள்ளனர். ஆனால் பள்ளி ஆட்கள் இதை மறைக்கும் பொருட்டு குழைந்தைகளை வீட்டுக்கு அனுப்பி உள்ளனர். மீதம் இருந்தவர்கள் அருகில் இருந்த சுகாதார நிலையத்தில் அனுமதிக்கப்பட்டுள்ளனர்.எப்படியோ ஒரு ஆசிரியரின் அலட்சியம் மற்றும் பணத்தாசையினால் அப்பாவி உயிர்கள் பலியாகி உள்ளன. 

பீகாரின் மனித வள அமைச்சர் "73000 பள்ளிகளில் மதிய உணவு திட்டத்தை அமல் படுத்துவது என்பது மிக கடினமான காரியம், இதில் ஈடுபட்டுள்ளோர் ஊழல் செய்வதை நோக்கமாக கொண்டு, உணவின் தரம் மற்றும் அளவில் அக்கறை காட்டுவதில்லை. மேலும் 73000 பள்ளிகளில் குழந்தைகள் உண்பதற்கு முன்பு சோதனை செய்வது நடைமுறை சாத்தியமற்றது" என கூறியுள்ளார்.  மேலும் இது மத்திய அரசின் திட்டம் மாநில அரசு எந்த விதத்திலும் பொறுப்பாகாது என தெரிவித்துள்ளார். 

இப்பொழுது தலைமை ஆசிரியை மற்றும் அவரது கணவரின் மீது மட்டும் வழக்கு பதியப்பட்டுள்ளது. அரசின் நடவடிக்கை உணர்த்துவது வழக்கம் போல அரசோ, அமைச்சர்களோ அல்லது அதிகாரிகளோ இதற்கு பொறுப்பல்ல. குழந்தைகளுக்கு நஷ்ட ஈடாக ரூ.2,00,000 வழங்கப்பட்டு, அவர்களின் ஆத்மாவை சாந்தப்படுத்தி உள்ளனர். 

ஆசிரியை மற்றும் அவரது கணவருக்கு தண்டனையாக "அஞ்சாதே" வில்லனுக்கு இறுதியில் கொடுக்கப்படும் தண்டனையை தரலாம்.

மூன்றாவது மத்திய திட்டக்குழு நகரத்தில் ரூ.32 மற்றும் கிராமத்தில் ரூ.27 செலவு செய்ய முடிந்தால் அவர் வறுமை கோட்டுக்கு மேல் உள்ளவர் என் கூறியுள்ளனர். வறுமைக் கோட்டுக்கு கீழே உள்ள மக்களின் எண்ணிக்கை இப்பொழுது 15% குறைந்துள்ளது, அதாவது கடந்த 7 வருடங்களில் 37% இருந்த எண்ணிக்கை 22% ஆக குறைந்துள்ளது.  

அரசு இதற்கென ஒரு கமிட்டியை நியமித்து வறுமை கோட்டுக்கான கோட்டை வரைந்துள்ளனர். அதாவது ஒரு மனிதன் நகரத்தில் உயிர் வாழ ரூ.32 மட்டும் போதுமானது, அதுவே கிராமம் என்றால் ரூ.27 மட்டும் போதுமாம். இதை சொல்ல எதற்கு கமிட்டி, திட்டக்குழு மற்றும் அதிகாரிகள். பொது மக்களிடம் கேட்டுப்பார்த்தால் சொல்லிவிட போகிறார்கள். 

திரு. மண்டேக் சிங்க் அலுவாலியாவிடம் அவர் உபயோகிக்கும் பேனாவின் விலை என்ன என கேட்டு தெரிந்து கொண்டு பின்பு இந்த மாதிரியான அறிவிப்புகளை வெளியிடட்டும். இந்த அறிக்கையை தயாரிக்க ஆன செலவே கோடிகளில் வரும். இதை போன்ற அறிக்கை, ஆராய்சிகளை விட்டு விட்டு மக்களுக்கு உருப்படியான காரியங்களில் ஈடுபடலாம். இப்பொழுதே இப்படி என்றால் இன்னும் அந்த கோமாளி பிரதமரானால், நாமெல்லாம் அகதிகளாக போக வேண்டியதுதான்.

அலுவாலியா மற்றும் அவரது அல்லக்கைகளுக்கு 37 இல்லை 50 ரூபாய் கொடுத்து ஒரு முழு நாளை டெல்லி அல்லது மும்பையில் கழிக்க சொல்லவேண்டும். அப்பொழுது தான் தெரியும் சாப்பிடாததால் அடுத்த நாள் காலை கழிப்பறைக்கு சென்றால் ஆய் கூட வராது என்று.

நான்காவது மூன்று மத்திய அமைச்சர்கள் தங்களால் ரூ.12 க்கு ஒரு வேளை உணவு சாப்பிட முடியும் என தெரிவித்துள்ளனர். முதலில் திரு. ராஜ் பப்பர் அவர்கள் "உணவு பொருட்கள் விலை குறைந்துள்ள காரணத்தினால், மும்பை நகரத்தில் மதிய உணவுக்கு ரூ.12 மட்டுமே போதுமானது, அதுவும் காய் கறிகளுடன் ஒருவர் முழு சாப்பாடு சாப்பிடலாம்." என கூறினார். இவர் காங்கிரஸின் செய்தி தொடர்பாளராக நியமிக்கப்பட்டுள்ளார். அந்த நன்றி விசுவாசத்தை காட்ட தன் தலைமைக்கு வாலை இப்படி ஆட்டி தெரியப்படுத்தி உள்ளார். 

இவரின் பேச்சை கேட்டு கோபப்பட்ட இன்னொரு காங்கிரஸ் தலைவரான ரஷித் மசூத் "எனக்கு மும்பையை பற்றி தெரியாது, ஆனால் டெல்லியில் வெறும் 5 ரூபாய்க்கு ஒருவர் ஒரு வேளை உணவு சாப்பிடலாம்" என கூறி தன் வாலை அவரை விட வேகமாக ஆட்டி தன் விசுவாசத்தை காட்டியுள்ளார்.

அஸ்ஸாமின் வேளாண் மற்றும் உணவு விநியோக அமைச்சர் "ஒருவர் 2.50 ரூபாய்க்கு ஒரு வேளை உணவு சாப்பிடலாம். 8 பேருக்கு ஒரு வேளை உணவுக்கு 20 ரூபாய் போதுமானது" என கனைத்துள்ளார். மேலும் இதை நிரூபிக்கவும் தயார் என கூறியுள்ளார்.

இந்த நிகழ்வுகளால் மனம் நொந்த UPA கூட்டணி கட்சியான தேசிய மாநாட்டு கட்சியின் தலைவரும் அமைச்சருமான பாரூக் அப்துல்லா இதென்ன பிரமாதம் "ஒருவன் ஒரு ரூபாய்க்கே சாப்பிட முடியும்" என தன் இருப்பை  ஒரு காலை தூக்கி காண்பிதுள்ளார்.

இந்த பன்றிகளுக்கு மக்கள் எல்லோரும் மடையர்கள், நாட்டில் பாலும் தேனும் ஓடுகிறது என்றால் நம்பிகொள்வார்கள் என்ற நினைப்பு. இப்பொழுது பேசி விட்டு மன்னிப்பு கேட்டுள்ளனர்.

 இவ்வளவு பேசும் இந்த பன்றிகளின் பட்டியில் மதிய உணவிற்கான விலை பட்டியல் கீழே:

Veg Thali.            - Rs 18 (4 chapati, rice, dal, dahi, veg, salad, papad)
Chicken Biryani. - Rs 51 per plate
Chicken Masala.  - Rs 37 per plate
Paneer Masala     - Rs 20 per plate
Roti.                    - Re 1 each
Rice                    - Rs 6 per plate
Vegetables          - Rs 6 per plate
Dal                     - Rs 2 per  plate

இவர்களுக்கு தங்கள் கட்சியிடம் விசுவாசத்தை காட்ட வேண்டும் என்றால் அவர்களின் தலைமையின் முன்பு மண்டியிட்டு நிரூபிக்கலாம்.

கடவுள் - மாற்று கருத்து

உத்தரகாண்டில் 

கடவுள் இருக்கிறார்

உயிர் பிழைத்த குடும்பத்தினருக்கு

கடவுள் இல்லை
உயிரிழந்த குடும்பத்தினருக்கு

Photo courtesy: post.jagran.com

Whistle-blower

எட்வர்ட் ஸ்நோவ்டன் இப்போது அமெரிக்காவின் CIA-வினால் துரத்தப்படும் மிக முக்கிய குற்றவாளி. இவர் செய்த குற்றம் உலகின் மிக ரகசிய அமைப்புகளில் ஒன்றான NSA எனும் தேசிய பாதுகாப்பு நிறுவனம் செய்த அம்பலங்களை வெளிப்படுத்தியுள்ளார். 

 அமெரிக்க குடிமகனான இவருக்கு வயது 30, இவர் தொழில்நுட்ப உதவியாளராக CIA எனும் அமெரிக்க மத்திய புலனாய்வு நிறுவனத்திலும், ஒப்பந்தப்பணியாலராக தேசிய பாதுகாப்பு நிறுவனம் எனப்படும் NSA-விலும்  பணியாற்றியுள்ளார். அவ்வாறு பணியாற்றிய போது PRISM எனும் உலகளாவிய கண்காணிப்பு திட்டம் மற்றும் Tempora எனும் பிரிட்டனின்  கண்காணிப்பு திட்டம் ஆகியவற்றின் மூலம்  அமெரிக்கா செய்த தில்லுமுல்லுகளை அம்பலப்படுத்தியுள்ளார்.

அப்படி அந்த PRISM திட்டத்தில் என்னவெல்லாம் கண்காணித்துள்ளனர் எனப்பார்த்தால்:

• இ-மெயில் 
• பதிவேற்றப்படும் போட்டோ, வீடியோ மற்றும் கோப்புகள்.
• சமூக வலைத்தளங்கள் 
• ஆடியோ / வீடியோ conference 
• VoIP 

என இணையத்தில் அதிகம் உபயோகப்படுத்தும் எல்லாவற்றையும் கண்காணித்துள்ளனர். அதற்கான காரணம் கொள்கை, தீவிரவாத பயம் மற்றும் அதிகாமான தளங்கள் அமெரிக்காவை மையமாக கொண்டு இயங்குவது தான். அதிலும் மைக்ரோசாப்ட், யாஹூ, கூகிள் மற்றும் ஸ்கைப் என முன்னணி நிறுவனங்களே தங்கள் பயனாளர்களின் தகவல்களை NSA-வுடன் பகிர்ந்துகொண்டுள்ளனர்.

இது எந்த அளவுக்கு நம்முடைய பாதுகாப்புக்கு அச்சுறுத்தலாக இருக்கும் என நாம் நினைக்கலாம். என்னுடைய இ-மெயில்களில் அந்த அளவுக்கு முக்கியத்துவம் கிடையாது எனவும், சமூக வலைத்தளங்களில் வெறும் like போடுவது தான் என் வேலை எனவும் நீங்கள் நினைத்தால் நாம் மூன்றாம் உலக நாடுகளில் வசிப்போர் என எளிதாக அறியப்படலாம்.  இத்தகைய உரிமை மீறல்கள்கலை மேற்க்கத்திய நாட்டவர்கள் அவ்வளவு எளிதாக விட்டு விடுவதில்லை. ஏனெனில் இது உங்கள் வீட்டில் உங்களுக்கு தெரியாமல் ஒரு கேமரா பொருத்தி உங்களுடைய நடமாட்டத்தை கண்காணிப்பதற்கு ஒப்பானது. எல்லா தளங்களின் தனியுரிமை கொள்கையை (அதாங்க privacy policy) படித்துப்பாருங்கள், அதில் தெளிவாக சொல்லியிருப்பார்கள் உங்களுடைய தகவல்கள் பாதுகாப்பானவை மற்றும் எந்த  ஒரு மூன்றாம் நபருக்கு (third  party) கொடுக்கப்படமாட்டாது என (இந்த விஷயத்தில் நம்ம ஊர் செல் போன் நிறுவனங்களே நம்மை செமத்தியாக ஏமாற்றுகின்றன, இதில் அமெரிக்காவுடன் எங்கே போய் சண்டை போட). 

இத்தகைய கண்காணிப்பை அல்லது அத்துமீறலைத்தான் ஸ்நோவ்டன் அம்பலபடுதினார். அமெரிக்காவின் குடிமகன் என்ற முறையில் அவர் செய்தது தவறுதான் என்றாலும், தனி மனித சுதந்திரத்தை பாதிக்கிறது என்ற வகையில் தனது எதிர்ப்பை தெரிவித்துள்ளார். அவர் அமெரிக்காவை விட்டு வெளியேறிய பின் விடுத்த அறிக்கை "என்னுடைய நடவடிக்கைகள் மற்றும் பேச்சுக்களை எல்லாம் கண்காணிக்கும் உலகத்தில் நான் வாழ விரும்பவில்லை" .

அமெரிக்காவில் இருந்து வெளியேறி ஹாங்காகில் தங்கினார். அங்கு அடைக்கலம் தர சீன அரசு மறுத்தால் ரஷ்ய சென்று அதன் நாட்டின் விமான நிலைய ஹோட்டலிலேயே இன்னமும் தங்கியுள்ளார். ஆனால் அமெரிக்கா அவரை தங்கள் நாட்டிடம் ஒப்படைக்க கோரியுள்ளது. இவற்றிற்க்கு இடையில் அவர் இருபது நாடுகளிடம் அடைக்கலம் வேண்டி விண்ணப்பித்து இருந்தார்.  அவற்றில் நம் நாடும் ஒன்று. இந்த செய்தி எட்டிய உடனே நமது மாண்புமிகு அமைச்சர் சல்மான் குர்ஷித் "இந்தியா ஒன்றும் திறந்த வீடல்ல அடைக்கலம் கொடுக்க" என்று அவருக்கு உடனே பதிலடி கொடுத்துள்ளார். அந்தப்பதருக்கு தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை NSA-வால் அதிகம்   கண்காணிப்பட்ட நாடுகளில் இந்தியாவும் ஒன்று என்று (மற்றவை பாகிஸ்தான், ஈரான் மற்றும் இஸ்ரேல்) .

அதிகம்  கண்காணிப்படாத தென் அமெரிக்க மற்றும் ஐரோப்பிய நாடுகளே இதை எதிர்த்து முதல் குரல் கொடுத்துள்ளன. இந்தியா இன்னமும் வாயை திறக்கவில்லை.  ஈகுவடோர் எனும் சிறிய நாடு தன்னுடைய எதிர்ப்பை தெரிவித்ததோடு ஸ்நோவ்டனுக்கு அடைக்கலம் அளிக்கவும் முயற்சி செய்கிறது. 

தனியுரிமை மற்றும் பாதுகாப்பு (Privacy  & Security) என்பது இணைய பயன்பாட்டில் மிக முக்கியமானது. இவை இரண்டுமே இப்பொழுது மீறப்பட்டுள்ளது. 

Famous quote  of Mr.Benjamin Franklin "Those who would give up essential liberty to purchase a little temporary safety, deserve neither liberty nor safety"

குறிப்பு :

Whistle-blower இதற்கான சரியான தமிழ் வார்த்தை தெரியவில்லை?

ராணுவ வீரன்

என் பெயர் சந்துரு. எனக்கு வயது 32. நான் இந்திய ராணுவத்தில் பணிபுரியும் நாயக். நான் ராணுவத்தில் சேர்ந்ததே ஏதேனும் போரில் பங்கேற்று ஒரு (பரம்) வீர் சக்ரா விருது பெற்று என்னுடைய நாட்டிற்கும் வீட்டிற்கும் பெருமை சேர்க்க வேண்டும் என்பதே. ஆனால் இப்பொழுது நான் பணிபுரிந்து கொண்டிருப்பது HAL நிறுவனத்தின் பாதுகாப்பு பணியில், இல்லை உண்மையை ஒத்துக்கொள்கிறேன் HAL ஏர்போர்ட்டின் கேட்டில் செக்யூரிட்டி பணி.

தயவுசெய்து என் பணியை சாதரணமாக எடுதுக்கொள்ளவேண்டாம், இங்கே தற்பொழுது முழு உற்பத்தி நிலையை எட்டியுள்ள TEJAS என்ற நமது சுய தயாரிப்பு போர் விமானங்கள் உற்பத்திக்கு பிந்தைய பரிசோதனைக்கு இங்குதான் ஈடுபடுத்தப்படுகின்றன. தீவிரவாதிகளின் இலக்கில் இருப்பதால் இவைகளை பாதுகாக்கும் பணியில் எங்கள் பட்டாலியன் ஈடுபட்டு வருகின்றது. இந்த அளவிற்கான சுய விவரம் போதுமே.

ஒரு சாதாரண நாளின் போக்குவரத்து இல்லாத மாலை வேலையில் நானும் என்னுடன் மற்ற நாயக்-களான ரன்பீர், அகுஜா மற்றும் ஜாபரும் பணியிலிருந்தோம். சூரியன் தொலைதூரத்தில் இருந்த கட்டிடங்களுக்கு பின்னணியில் மறைந்து கொண்டிருந்தது. சுவராஸ்யமான பேச்சுக்கிடையில் ஒரு வேன் மெதுவாக சாலையில் சென்றதை பார்த்தோம். இனி காலை வரை அரை மணி நேர இடைவெளியில் நங்கள் இருவர் இருவராக இன்னொரு முனை வரை சென்று சோதனையில் ஈடுபடவேண்டும். முதல் முறை சோதனைக்கு அகுஜாவும் ஜாபரும் சென்றனர். அடுத்த  முறை நானும் ரன்பீரும் சென்றோம். அப்பொழுது சுற்று சுவருக்கு வெளியே ஆட்கள் பேசிக்கொள்வது மெதுவாக கேட்டது. ஏர்போர்ட்-ஐ ஒட்டியுள்ள பகுதி வனாந்தரம், எனவே யாரும் வர வாய்ப்பில்லை, இருந்தும் ரண்பீர் கட்டிடத்தின் மறு முனையின் ஓரத்தில் உள்ள வாட்ச் டவர்க்கு சென்று கண்காணிப்பதாக கூறி சென்றார். நான் வெறுமனே அவரை வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டு நின்றேன்.  அவர் சென்ற ஐந்தாவது நிமிடம் அங்கிருந்து சைகை செய்தார் மூன்று பேர் வெளிப்பக்கமாக இருப்பதாக. நான் இதை கேட்டில் உள்ளவர்களிடம் தெரிவித்து விசாரிக்க சொல்வதாக கூறி சென்றேன். 

நான் அகுஜாவிடம் இதை சொல்ல அவர் உடனே உட்பக்கத்தில் இருந்த எங்கள் ஹவில்தாரிடம் இத்தகவலை சொல்லி வெளியில் சென்று விசாரிக்க உத்தரவு கேட்க. அவரோ வெளியில் பொதுமக்களாக இருக்கும் எனவே என்னை போக சொல்லியிருக்கிறார். இப்படி அவமானப்படுவது இது ஒன்றும் முதல் முறை அல்ல, எனவே என்னையே நொந்துகொண்டு நடந்தேன்.  என்னை வீரன் என நீருபிக்கும் சந்தர்ப்பமாக இது அமைய வேண்டும் எனவே  அவர்கள் தீவிரவாதிகளாக இருக்க வேண்டும் என்று இறைவனை வேண்டிக்கொண்டேன். வேண்டுதல் முடியும்போது அவர்களை நெருங்கிவிட்டேன். அவர்கள் பார்க்க சாதாரணமானவர்களாக தெரிந்தனர். விசாரித்ததில் எலி, முயல் பிடிப்பவர்கள் என்று சொல்ல என்னை எவ்வளவு சரியாக என் மேலதிகாரி கணித்துள்ளார் என தெரிந்தது. அவர்களை போக சொல்லிவிட்டு இதை ரன்பீரிடம் உரக்கச்சொல்லிவிட்டு திரும்பி நடந்தேன். 

வெறுப்பில் திரும்பி நடக்கும்போது கேட்டின் அருகில் ஒரு வேன்  நின்றிருந்தது. அதன் இடது பக்கமாக ஒரு ஆள் நின்று அகுஜாவுடன் பேசிக்கொண்டிருந்தான். வேனின் வலது பக்க கதவு திறந்ததில் ஒருவன் கையில் ரைபிள் தெரிந்தது. உடனே சுதாரித்து சுற்று சுவற்றின் ஓரமாக பதுங்கினேன். அதற்குள் வெளியில் இருந்தவன் தன் பிஸ்டலை எடுக்க அகுஜா சரியாக அவன் நெற்றியில் சுட்டுவிட்டு உள்புறமாக ஓடினார். கண்டிப்பாக அவர்கள் பாதுகாப்பு தடுப்பினுள் இருந்து தாக்குவார்கள். வேனின் உள்ளே இருந்தவர்களும் சுதாரித்து உட்புறமாக சுட்டுக்கொண்டே இறங்கினர். அவர்கள் மொத்தம் ஐவர். நானும் என் ரைபிளை பின்புறமாக போட்டுக்கொண்டு பிஸ்டலை எடுத்தேன், ஏனெனில் அருகில் இருந்து சுட இதுதான் சரி. இதற்குள் அவர்கள் சுட்டுக்கொண்டே உள்பக்கமாக சென்றனர். இவர்களை உயிருடனோ அல்லது சுட்டோ பிடிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் சுவரோரமாக முன்னேறினேன். உள்புற சுவற்றின் ஓராமாக ரன்பீர் சுடப்பட்டு கதறும் சத்தம் என்னை உசுப்பியது, வேகமாக முன்னேறினேன். கேட்டின் அருகில் நான்கு தீவிரவாதிகளின் உடல் கிடந்தது, அதில் ஒருவன் மட்டும் உயிருடன் முனகிக்கொண்டு இருந்தான். பாதுகாப்பு வளையத்தினை அணுகி பார்த்தேன் சிறிது நேரம் முன்பு சிரித்து பேசிய நண்பர்கள் இருவரும் உயிருடன் இல்லை, நான்கு பேரை சுட்டுக்கொன்று அவர்களும் உயிரை விட்டிருந்தனர். ரன்பீரை இங்கிருந்தே தேடினேன் அவர் காயம் பட்டு நடக்க முடியாமல் சுவரோரம் சாய்ந்து இருந்தார். ஒருவன் மட்டும் உட்பக்கமாக சென்றுள்ளான், ஆனால் அவன் இன்னும் இரண்டடுக்கு பாதுகாப்பை தாண்டித்தான் செல்லவேண்டும். எனவே என்னுடைய தலைமை அதிகாரியை தொடர்பு கொண்டேன், அவர் நாங்கள் அவனை தேடுகின்றோம் நீ கேட்டை மூடிவிட்டு அங்கேயே காவலிருக்க சொன்னார்.

நான் துரிதமாக வெளியில் காயம்பட்டு கிடந்த ஒருவனை உள்ளே இழுத்துக்கொண்டு வந்தேன், ஏனெனில் இவனிடம் இருந்து எல்லா தகவலும் கிடைக்கக்கூடும். கேபினின் உள்புறமாக படுக்கவைத்து முதலுதவி செய்தேன். பின்னர் அவன் கை மற்றும் கால்களை கட்டிப்போட்டு விட்டு, ரன்பீரை கவனிக்க சென்றேன். அதற்குள்ளாக விமான நிலையத்தின் உள் பக்கமாக துப்பாக்கி சத்தங்கள் கேட்டன.  ரன்பீர் அதிக ரத்தம் சென்றதால் மயக்கத்தில் இருந்தார். அவரை தோளில் தூக்கிக்கொண்டு ஓட்டமும் நடையுமாக  கேபினிற்க்கு கொண்டு சென்று முதலுதவி செய்தேன். உள்பக்கம் இன்னமும்துப்பாக்கி சத்தம் கேட்டது. ஒரு வேலை இன்னும் அதிகம் பேர் ஊடுருவி உள்ளனரோ. நான் பதுங்கி பதுங்கி விமான ஹேங்கர்கள் பக்கம் செல்லலாமென நினைத்தபோது, ஒருவன் வாட்ச் டவர் பக்கம் நொண்டிக்கொண்டு ஓடுவது தெரிந்தது. அவன் கண்டிப்பாக கேட் பக்கமாக ஓடுவான் என உணர்ந்து, நானும் அந்தப்பக்கமாக பதுங்கியபடி சென்றேன்.  அருகே நெருங்க நெருங்க அவன் ஆயுதம் இல்லாமல் இடது கையில் மற்றும் இடது காலில் தோட்டா வாங்கியிருந்ததை தூரத்தில் இருந்தே உணர முடிந்தது. கண்டிப்பாக அவனின் காயங்களுக்கு இன்னும் சிறிது நேரத்தில் மயக்கம் அடைந்து விடுவான், ஏனெனில் நிறைய ரத்தம் இழந்திருப்பான். என்னுடைய எண்ணப்படி உள்ளே இன்னமும் இவனை தேடிக்கொண்டிருப்பார்கள், இவன் காயம் பட்டதால் தப்பித்து வந்துள்ளான். வேனை குறி வைத்து அவன் ஆயுதமின்றி ஓடுவதால், நான் தைரியமாக அவனை நோக்கி கேட் பக்கமாக சென்றேன்.

அதற்குள்ளாக அவன் வேனில் ஏறி விட்டான், அதை ஸ்டார்ட் செய்யும் முன்பாக அவனருகில் சென்று துப்பாக்கியை அவன் தலைக்கு குறி பார்த்தேன்.
என்னை கண்டதும் திடுக்கிட்டவன், முயற்சி தோல்வி அடைந்ததால் அப்படியே ஸ்டியரிங்கில் சாய்ந்தான். நான் அவனை துப்பாகி முனையால் தள்ள எத்தனிக்கையில், என்னுடைய தோலை யாரோ பின்பக்கமாக பற்றி உலுக்கினர். நானும் உள் பகுதியின் பாதுகாப்பில் இருந்த யாரோதான் என எண்ணியபடி, அவனை உயிருடன் பிடித்த பெருமையை `பெரும் முனைப்பில் அவனை பிடித்து வெளியில் இழுக்க வேனின் கதவை திறக்கப்போக, திரும்பவும் என் முதுகு உலுக்கப்பட்டது.  நான் மறுபடியும் என்னடைய காரியத்தில் கண்ணாக இருக்க, இப்பொழுது என்னுடைய சட்டையை பிடித்து உலுக்கினர். நான் கோபத்தில் திரும்பி பார்த்தால் இது என்னுடைய ஹவில்தார் இல்லை. இது வேறு முகம் எங்கேயோ அடிக்கடி பார்த்த முகம், சட்டென நினைவு வராமல் விழிக்க. என் முகத்தில் தண்ணீர் தெளிக்க சொன்னார் என்னை பிடித்து உலுக்கியவர். என்னடா இது தீவிரவாதியை பிடிக்கும் நேரத்தில் வந்த சோதனை என்று, மறுபடியும் அவரை நினைவுபடுத்தி பார்த்தேன், அட நம்ம கோவிந்தண்ணன் கூட இது யாரு நம்ம சுந்தர் சார். இவங்க எப்ப ஆர்மில சேர்ந்தாங்க என யோசிக்கும்போது, முகத்தில் தண்ணீர் கொட்டப்பட்டது. 

நான் முகத்தை துடைதுக்கொன்டே, அவரை பார்த்து கத்தினேன். "என்ன சார் இது, நான் கஷ்டப்பட்டு இவனை பிடிச்ச்சா நீங்க என்னமோ என் மேல தண்ணிய ஊத்தறீங்க". இப்பொழுது சுந்தர் சார் என்னிடம் கத்தினார். "யோவ் இன் டைம் போட சொன்னா, நீ இங்க படுத்துக்கிட்டு யார புடுச்சு வெச்சுருக்க. அத நான் வந்து கெடுக்க. இன்னும் எத்தனை மணி நேரம் தூங்குவ, உன்ன எழுப்பி விட இத்தனை பேர் வரணுமா, இங்க பாரு இன் டைம் போட எவ்ளோ பேரு நிக்கறாங்கன்னு. உனக்கு கொஞ்சமாவது அறிவிருக்கா. இதே பொலப்பா போச்சு உனக்கு, இது தான் கடைசி தடவை. இனி இப்படி ஒரு வாட்டி பண்ணின வீட்ல போயி நல்லா தூங்கிக்க. யாரும் எழுப்ப மாட்டாங்க. என்ன காதுல விழுந்துச்சா" என வரிசையாக வசவுகள் வந்து விழுந்தன. 

மில்லின் கேட்டில் இருப்பது சுரீர் என மண்டைக்கு உரைத்தது. அப்போ இவ்ளோ நேரம் கண்டது கனவா. இப்பொழுது இன் டைம் போட ஒவ்வொருவராக முன்னே வர ஆரம்பித்தனர். இனி தாமதித்தால் அடி விழும் என்று, அடிக்கடி வரும் இந்த கனவை எண்ணிக்கொண்டு வாட்ச்மேன் வேலையை பார்க்க ஆரம்பித்தேன்.

விபத்து அனுபவம் - III

வீட்டுக்கு வந்ததும் ஏதோ சொர்க்கம் சென்றது போன்ற அனுபவம் இருந்தது. ஆனால் அது நீண்ட நேரம் நிலைக்கவில்லை, அவ்வளவு பிரச்சனைகள் இருந்தன அங்கே. வீட்டுக்கு வந்த நான்கு நாட்களில் என் மனைவிக்கு பிரசவ வலி வந்தது, என் மகளுக்கு ஒரு மாதத்திற்கு முன்பே உலகை பார்க்கும் ஆசை போல. மருத்துவமனை சென்ற அடுத்த நாள் என் மகள் பிறந்தாள், இவ்வளவு சோதனைகளுக்கு இடையில் அது மட்டும் மிக சந்தோசமான நாள்.

ஏனென்றால் அவளை நான் பார்க்க சென்றது ஆம்புலன்சில் பின்னர் stretcher-ல் படுத்துக்கொண்டு சென்று பார்த்தேன். இந்த வாய்ப்பு எத்தனை பேருக்கு அமையும்?

அதற்கு பிறகு வந்த நாட்கள் மிக கொடுமையானவை, அது நானே தேடிக்கொண்டது. அதாவது வீட்டில் நான் மட்டும் இருந்தேன் (அத்தகைய சூழ்நிலை). காலையில் மட்டும் நண்பர்கள் இருவர் வந்து காலை கடன் கழிக்கவும் உணவு கொடுக்கவும் வருவார்கள் பின்னர் மதிய உணவின் போது ஒருவர் மட்டும் வருவார் நடுவில் நான் எதற்கும் ஆசைபடாமல் படுத்திருக்க வேண்டும். அதுவும் விட்டத்தை பார்த்தபடி, ஏனென்றால் எந்த பக்கமும் திரும்பி படுக்க முடியாது. இரவில் மட்டும் நான்கு அல்லது ஐந்து நண்பர்கள் வருவார்கள், அதில் இருவர் மட்டும் என்னுடன் உறங்குவார்கள். இப்படி கழிந்த ஒரு வாரத்தில், என் மனைவி மருத்துவமனையில் இருந்து வீட்டுக்கு சென்றார். அப்பொழுது என்னையும் கண்டிப்பாக அங்கே வரச்சொன்னார். நான் அங்கு சென்றால் அவர்களுக்குத்தான் கஷ்டம் ஏனென்றால் குழந்தையையும் என்னையும் கவனிப்பது இயலாத காரியம் என்று நினைத்தேன். ஆனால் அவரின் அன்பு கட்டளைக்கு முன்பாக என் யோசிப்பு தவறானது.

மனைவியின் வீட்டில் இரு மாதம் குழந்தையுடன் நேரம் போனது. அதற்கு நடுவில் மருத்துவமனை சென்று வந்ததில் இரு மாதத்தில் என் கால் உடைந்த எலும்புகள் அதுவே சேர வாய்ப்புண்டு அதுவரை ஓய்வு எடுக்க சொன்னார்கள். இரு மாதம் கழித்து சென்றால் எலும்புகள் சேரவில்லை எனவே காலில் plate வைக்க வேண்டும் உடனே admit ஆக  சொன்னார்கள். சரி கொடுமையே என்று அதற்கான வேலைகளை என் நண்பனை செய்ய சொன்னேன். என்னை என் காலில் உள்ள steel & screw க்களை எடுக்க வேண்டும் என்று சொன்னார் என்னை சோதித்த மருத்துவர். அவர் சொன்னார் இவைகளை எடுக்கும் பொழுது கொஞ்சம் வலிக்கும் பொறுத்துக்கொள்ளுங்கள் என்றார். நான் வலி தாங்குவது கஷ்டம் மயக்க ஊசி போட்டு எடுத்து விடுங்கள் என்றேன். அவர் சொன்னார் அதற்கு ரூபாய் 8000 ஆகும், இரண்டு நிமிடம் பொருத்து கொண்டால் கழட்டி விடுவோம் அதற்கு ருபாய் 500 தான் ஆகும் என்றார். அதுவும் சரி 2 நிமிடத்திற்கு 8000 அதிகம் என்று ஒப்புக்கொண்டேன்.

மருத்துவர் அவருடைய உதவியிடம் Casualty ward ல் வைத்து பாருங்கள் என்றார். அதனால் அங்கு கொண்டு சென்றனர். நானும் அவசர பிரிவாயிற்றே சீக்கிரம் அனுப்பிவிடுவார்கள் என்று நினைத்தால், அங்கு என்னைத்தவிர யாரும் இல்லை. இருந்த nurse & doctor கள் நான் இருப்பதை பற்றி கவலைபடாமல் உரசி விளையாடி கொண்டிருந்தனர். எரிச்சலில் கண்ணை மூடி படுத்துக்கொண்டேன். பின்னர் அங்கு இல்லை வேறு ஒரு வார்டு என்று அழைத்து சென்றனர். அங்கும் சுமார் இரண்டு மணி நேர காத்திருப்புக்கு பிறகு ஒரு மருத்துவர் வந்து அவற்றை வலிகளுக்கிடையில் கழற்றினார். பின்னர் இன்னொரு மருத்துவரிடம் காண்பிக்க வேண்டும் என்று 5வது மாடிக்கு அழைத்து சென்றனர். அப்பொழுது என்னை அழைத்து சென்ற ஒரு வயதான பெண்மணி என்னை lift-ன் முன்பு விட்டுவிட்டு சென்றுவிட்டார். நான் வரியவரிடத்தில் அவ்வளவாக கோபம் கொள்ளாதவன். ஆனால் அன்று வலியில் அவரிடம் ஏன் இங்கே படுக்க வைத்து விட்டு சென்றீர்கள் என்று கேட்க அவரோ ரொம்ப அவசரம்னா மாடி படி இருக்கு நடந்து போங்க என்று சொல்ல கோபம் தலைக்கேறி திட்டிவிட்டேன், இருந்தும் அவரிடம் மன்னிப்பு கேட்டேன் கோபப்படதட்கு.

இவையெல்லாம் முடித்தபின்னர் என் நண்பன் என்னிடம் இங்கு அறை ஏதும் கிடையாது என்று சொல்கின்றனர் என்றார். என்னடா இது பிரச்சனை என்பது என் தலை முடிபோல என்னை விட்டு போகாது என்று நினைத்துக்கொண்டு வரவேற்பாளரிடம் கேட்டால் எதோ மாநாடு நடப்பதால் எல்லா அறைகளும் முன் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது என்றார். என்ன இது ஹோட்டல் போல சொல்கிறார்களே  என்று நானும் மருத்துவர் தான் சொன்னார் அவரிடம் நீங்கள் சென்று இதை சொல்லுங்கள் என்றேன். அவரும் சளைக்காமல் யாரிடம் வேண்டுமானால் சொல்லுங்கள் இதுதான் பதில் என்றார்.

  ஒரு வழியாக அறை கிடைக்கும் என்ற உறுதி மொழி தரப்பட்டதால் அரை மணி நேரம் காத்திருத்தலில் முடிந்தது. பின்னர் அவர்கள் முன் பணம் செலுத்த அழைத்தனர். என் நண்பன் சென்ற வேகத்தில் திரும்பி வந்து வாடகை 2100 சொல்கிறார்கள் என்றான். ஒரு மாதத்திற்கு முன்பு 1700 தானே இருந்தது என்றால், மே மாதத்தில் இப்படித்தான் இருக்குமாம். சரி இதுவும் ஊட்டி ஹோட்டல் தொழில் போல என்று எண்ணிக்கொண்டு சரி என்றேன். ஒரு வழியாக மாலையில் அறைக்குள் சென்று படுத்தேன், நாளைய நாட்கள் மோசமாக இருக்கப்போவது தெரியாமல்.

மறு நாள் மட்டும் என் நண்பன் இருந்தான், அதற்கு பின்னர் தனிமை தான். அதிக பொழுதை எடுத்துக்கொண்டது தொலைக்காட்சி பெட்டிதான். தனிமை மிக கொடுமை அதிலும் இயலாமையில் இருக்கும்பொழுது இன்னும் கொடுமை. மதிய உணவு தட்டை சிறிது தள்ளி வைத்து விடுவார்கள். அதை எடுத்து உண்ண மிகவும் சிரமப்பட்டு சாப்பிடாமலே படுத்ததுண்டு.   அறுவை சிகிச்சை 4 நாள் கழித்து என்பதால் பொழுது மிக சிரமத்துடனே கழிந்தது.

அறுவை சிகிச்சைக்கு முந்தைய இரவு தான் சொன்னார்கள் இடுப்பு எலும்பில் இருந்து சிறிது எடுத்து உடைந்த கால் பகுதியில் வைக்கபோவதாக. எனக்கு அழுகையே வந்து விட்டது. அட ஒரு நொடி தவறியதற்கு இத்தனை காயங்களா என்று. காலை 6 மணிக்கே அறுவை சிகிச்சை அறைக்கு அழைத்து சென்று அடுத்த 6 மணி நேரத்தில் plate பொருத்தப்பட்டு வெளியில் அனுப்பப்பட்டேன். எனக்கு அறுவை சிகிச்சைக்கு பிந்தைய மயக்க நிலை ( anesthesia) பிடித்துப்போனது. ஆனால் அதற்குப்பிறகு அனுபவிக்கும் வலி தனி. அந்த அரை மயக்க நிலையில் படுத்துக்கொண்டு இனி சீக்கிரம் நடக்கலாம் என்ற கனவில் இருந்தேன் அறையில் காத்திருக்கும் பிரச்சினையை அறியாமல்.

அறைக்கு வந்து (குடும்ப)பிரச்சினைகளை வலியுடன் சந்தித்து விட்டு சிறிது ஓய்வுடன் கண் சாய முடிந்தது. அடுத்த நாளில் இருந்தே நடை பயிற்ச்சி செய்ய சொல்லி Physiotherapist வந்து விட்டார். அவரிடம் போராடி அடுத்த நாள் செய்வதாக சொன்னேன். அதன்படி அடுத்த நாள் வந்து ஒரு காலை மட்டும் ஊன்றி நொண்டி எடுக்க சொன்னார். நான் நினைத்தது என்னவோ இரண்டு காலில் நடப்போம் என்று, ஆனால் நடந்ததோ வேறு. சரி இனிமேல் தான் நடந்து பழக வேண்டும் போல என்று நினைத்துக்கொண்டேன்.

அடுத்த ஐந்து நாட்களும் இது தான் நடந்தது. தொடர்ச்சியான பயிற்ச்சியின் மூலம் காலில் சிறிது முன்னேற்றம் ஏற்பட்டது. ஐந்து நாட்களுக்கு பிறகு கொடுக்கவேண்டிய தண்டத்தை செலுத்தி விட்டு வெளியில் வந்தோம். மறுபடியும் மனைவியின் இல்லத்திற்கு செல்ல வேண்டியிருந்ததால் நான் மட்டும் டாக்ஸி-ல் தனியாக வர வேண்டி இருந்தது. இங்கு வந்த பின்னர் மறுபடியும் குழந்தையுடன் விளையாடிக்கொண்டு பொழுது கழிந்தது. ஒரு பத்து நாட்கள் கழிந்து காலில் உள்ள தையல் பிரிக்க வேண்டி மறுபடியும் மருத்துவ மனை சென்றேன். வலது காலின் இரு பக்கமும் தையல் போடப்படிருந்தது. அதில் வலது பக்கத்தில் மட்டும் சிறிது வலி இருந்தது. அதை மருத்துவரிடம் சொன்னேன், அவரோ அது ஒன்றும் இல்லை பிரித்த பின்னர் சீக்கிரம் சரியாகிவிடும் என்றார். பிறகு காலில் உள்ள வீக்கம் குறைய ஒரு band ம் போட்டு விட்டனர் (சும்மா இல்ல 250 ரூபாய்).

வீட்டுக்கு வந்ததில் இருந்து  அந்த புண்ணில் சிறிது இரத்தம் வந்து கொண்டு இருந்தது. நான்கு நாட்களுக்கு பிறகு கட்டை அவிழ்த்து பார்த்த போது தையல் போட்ட இடம் சரியாக ஒட்டாமல் இருந்தது தெரிந்தது. சரி நாமே வைத்தியம் பார்க்காமல் அங்கேயே சென்று காட்டுவோம் என்று சென்றேன். மருத்துவர் பார்த்துவிட்டு புண் ஆன காரணம் உங்களுக்கு சர்க்கரை இருக்கலாம் என்றார். நான் ஐயா தையல் எடுக்கும்போதே சொன்னேன் அங்கு வலி இருக்கிறதென்று ஆனால் யாரும் அதை கேட்டுக்கொள்ளவில்லை என்று. அவர் சுதாரித்துக்கொண்டு இது சாதரணமாக வருவதுதான் பயப்பட ஒன்றும் இல்லை, மருந்து தருகிறேன் 15 நாட்கள் சாப்பிட்டால் சரியாகிவிடும் என்றார். இன்னும் ஒரு மாதம் கழித்து x-ray எடுத்து பார்த்தால் எலும்பின் வளர்ச்சி தெரியும் அதன்பின் வலது கால் ஊன்றி நடக்கலாம் என்றார். சரி இனி கடைசி கட்டத்தில் எதற்கு வீண் சண்டை என்ற முடிவில் ஒத்துக்கொண்டு கிளம்பும்போது மருந்து வாங்கலாம் என விலை கேட்டால் 20 மருந்து 1000 ரூபாய் என்றார். தலை சுத்தி விட்டு நின்றது, இனி வாங்கித்தான் ஆக வேண்டிய நிலையில் இருப்பதால் இருந்த மொத்த பணத்தையும் கொடுத்து விட்டு வந்தேன் (இருந்த பணமே 1000 தான்).

இப்பொழுது வலிகள் குறைந்து கால் ஒரு விதமான வடிவத்திற்கு வந்து விட்டது. சீக்கிரம் நடப்பேன் என்ற நம்பிக்கையில் இத்துடன் முடித்துக்கொள்கிறேன்.

என் நண்பர்கள் வீரா, ஜெய், மோகன், கதிர் மற்றும் வேணு மற்றும் என் மனைவி, என்னுடைய மாமா யுவராஜ் இவர்கள் செய்த உதவிகளுக்கு நான் எப்படி ஈடு செய்ய போகிறேன் என்று தெரியவில்லை.

பி.கு: இன்று தேசிய மருத்துவர்கள் தினம் (01-07-2013).